Droga życia zakonnego, kapłańskiego...

Nasze Zgromadzenie przyjmuje kandydatów do posługi kapłańskiej i posługi brata zakonnego. Pracujemy dla Królestwa Bożego i Kościoła w wielu dziedzinach: duszpasterstwie, misjach, pracy rekolekcyjnej, obsługujemy sanktuaria, wydajemy czasopisma. Głosimy ludziom Dobrą Nowinę o tym, że Bóg postanowił pierwszy odpuścić nam winy i pojednać nas ze sobą.

Czym jest powołanie kapłańskie, zakonne czy misyjne? Jakie są znaki, po których można poznać że ktoś ma powołanie? Z tych, które są jasne i czytelne można wymienić:

kapłaństwo lub życie zakonne jest dla kogoś interesujące,  a przejawia sie w zainteresowaniu sprawami związanymi np. z liturgią, teologią czy misjami. Czasem może to być także fascynacja tym stylem. Nie jest to jeszcze czysta motywacja, ale jeden ze znaków, który może okazać się pomocny.

Drugim znakiem jest pragnienie chwały Bożej, dobra Kościoła i zbawienia dusz. Właśnie tutaj oczyszczają się poprzednie motywacje. Po zapoznaniu się z życiem kapłańskim, zakonnym czy misyjnym, w dalszym ciągu odczuwam to pragnienie mimo trudności, jakie towarzyszom temu powołaniu i chcę poświęcić się dla innych ze względu na Jezusa.

Trzecim znakiem jest poważne potraktowanie swojego życia duchowego i jego rozwoju. Chodzi o to, aby podjąć trud rozwoju duchowego: o częste korzystanie z sakramentów, o prowadzenie życia modlitwy („Modlitwa jest pierwszym obowiązkiem i prawdziwą drogą uświęcenia kapłanów" – Benedykt XVI, Katecheza na audiencji generalnej 1.07.2009 r.),

Kolejnym znakiem jest zrównoważenie emocjonalne. Życie kapłańskie, zakonne czy misyjne niesie ze sobą nie tylko osobiste trudności, ale także konieczność pomocy w trudnościach innym ludziom. Nie jest to możliwe bez stabilności w emocjach i odpowiedniego panowania nad nimi. Trzeba umieć samemu umieć rozwiązywać swoje problemy i mieć równowagę emocjonalną, a następnie służyć innym pomocą i nie zrobić im krzywdy.

Piątym elementem są przynajmniej przeciętne zdolności intelektualne. Umożliwiają one sprostanie studiom teologicznym i właściwe przekazywanie później prawd wiary, także nauczenie się niezbędnych rzeczy potrzebnych w przyszłej posłudze.

W rozpoznaniu powołania do życia i posługi w rodzinie zakonnej mogą pomóc także rodzice, rodzeństwo, zaufani przyjaciele. Wszyscy, którzy znając przez dłuższy czas kogoś mogą pomóc rozeznać zarówno zdolność do wchodzenia w zdrowe relacje z innymi jak i umiejętność pozostawania samotnym.

Wreszcie ostatnim z tych znaków jest dobre zdrowie, aby móc sprostać posłudze, która wiąże się z wieloma trudnościami, zwłaszcza wtedy, kiedy dotyczy pracy misyjnej. Są choroby, jak np. choroby psychiczne, które uniemożliwiają obranie tej drogi życia.

Więcej informacji o drodze powołania saletyńskiego znajdziesz na stronie http://www.powolania.saletyni.pl/