CZĘŚĆ PIERWSZA - Konstytucje: zasady teologiczne i prawne

I ZGROMADZENIE

1. Misjonarze Matki Bożej z La Salette tworzą w łonie ludu Bożego Zgromadzenie zakonne i apostolskie, poświęcone posłudze pojednania.

2. Zgromadzenie obejmuje księży i braci, połączonych tym samym powołaniem do życia zakonnego. Stolica święta określa nas mianem zgromadzenia zakonnego kleryckiego na prawie papieskim.

3. Wszczepieni przez chrzest w Kościół uczestniczymy w jego posłannictwie. Przez profesję ślubów publicznych: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, poświęcamy się temu posłannictwu z nowego tytułu i zobowiązujemy się do życia we wspólnocie zakonnej, która jest znakiem królestwa niebieskiego.

4. Poruszeni przez Ducha Świętego, który skłonił Syna Bożego, aby doświadczył naszego człowieczeństwa i umarł na krzyżu dla pojednania świata ze Swym Ojcem, chcemy w świetle Objawienia Matki Bożej w La Salette być oddanymi sługami Chrystusa i Kościoła, aby się dokonała tajemnica pojednania.

5. Wierni swoim początkom żywimy głęboką miłość do Maryi, Matki Chrystusa i Kościoła. Przez nasze apostolstwo naśladujemy przykład służebnicy Pańskiej, która została ustanowiona Pojednawczynią, osobliwie pod krzyżem.

6. Staramy się ukazywać wartości na wskroś ewangeliczne: modlitwy, pokuty i gorliwości, zawarte w orędziu Matki Bożej z La Salette, które nas wzywa do nawrócenia. Sami również usiłujemy żyć tymi wartościami, abyśmy zarówno przez świadectwo życia, jak i przez słowa pomagali otwierać ludzkie serca na Dobrą Nowinę, której przekazywanie wszystkim ludziom jest naszym posłannictwem.

II KONSEKRACJA ZAKONNA

7. Chrystus jest regułą naszego życia.

8. Przez chrzest mamy udział w tajemnicy Jego Śmierci i zmartwychwstania. Odpowiadając dobrowolnie i całkowicie na Jego wezwanie, chcemy naśladować Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. W ten sposób przez profesję ślubów publicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, jesteśmy poświęceni Bogu. Konsekracja zakonna, przeżywana w intymnej komunii z Chrystusem, doprowadzi nas do całkowitego oddania się na Jego służbę i na służbę naszych bliźnich.

9. Pociągnięci przez Chrystusa idziemy za Nim w czystości, ofiarując Bogu przez ślub naszą osobę w doskonałej wstrzemięźliwości i w bezżeństwie dla Królestwa Niebieskiego. W ten sposób chcemy kochać Pana miłością ponad wszelką miłość, w odpowiedzi na wielką miłość, którą On sam wcześniej nas ukochał i dawać świadectwo o przyszłym Królestwie, w którym On będzie wszystkim dla wszystkich. Ponadto będziemy się starać nieustannie rozwijać nasze władze uczuciowe, w które Pan nas wyposażył, abyśmy się stali poprzez bezinteresowne i szczere przyjaźnie, głęboko ludzkie i otwarte na wszystkich narzędziami miłości współczującej, którą Bóg otacza wszystkich ludzi.

10. Pragnąc być ubogimi jak Chrystus za przykładem Apostołów, którzy opuścili wszystko, aby iść za Nim, staramy się o urzeczywistnienie w nas ewangelicznego oderwania. Ufni w Opatrzność Ojca pragniemy być wolnymi od nadmiernych trosk o dobra tego świata, aby szukać przede wszystkim Królestwa Bożego i dawać skuteczną odpowiedź na "krzyk ubogich". Przez ślub zrzekamy się prawa do niezależnego od przełożonych używania dóbr materialnych i rozporządzania nimi. Zobowiązujemy się żyć prosto i skromnie, dzielić po bratersku nasze zdolności, nasz czas i owoce naszej pracy w służbie naszego wspólnego posłannictwa.

11. Idąc śladami Chrystusa, który stał się posłuszny aż do śmierci krzyżowej, łączymy się głęboko ze zbawczą wolą Ojca, której poddajemy całe nasze życie. Tę wolę oznajmia nam Kościół, Zgromadzenie, przełożeni, lecz również powinniśmy jej szukać z naszymi braćmi poprzez konkretne sytuacje życiowe. Przez ślub zobowiązujemy się być posłusznymi prawowitym przełożonym, gdy nam rozkazują zgodnie z konstytucjami, i Ojcu św. jako naszemu najwyższemu przełożonemu.

12. Przez naszą konsekrację zobowiązujemy się prowadzić życie braterskie, uwierzytelnione przez Kościół, i wyznawać te same ideały. Zachowując trzy śluby, zdobywamy konieczną wolność, byśmy się mogli oddać całkowicie naszej rodzinie zakonnej i jej apostolstwu. Tylko w miarę podejmowanych przez nas, razem z naszą wspólnotą, wysiłków, by wcielić w życie ten ideał, możemy dawać w całej prawdzie świadectwo o pierwszeństwie wartości ewangelicznych.

13. Chcemy żyć naszą konsekracją zakonną na wzór Maryi, "której życie jest regułą postępowania dla wszystkich," i której nieustanne wstawiennictwo wspiera nasze wysiłki. W trosce, by odpowiedzieć na Jej wezwanie, które nieustannie do nas kieruje przez swoje Objawienie, staramy się poświęcić całkowicie, tak jak Ona, Służebnica Pańska, osobie i dziełu Jej Syna.

III ŻYCIE WE WSPÓLNOCIE

14. W odpowiedzi na Boże wezwanie, i starając się wprowadzić w życie to, o co modlił się Chrystus: "aby byli jedno..., aby świat uwierzył", zobowiązujemy się żyć razem naszym powołaniem apostolskim do pojednania, zjednoczeni w tej samej wierze, w tej samej nadziei i ożywieni przez tego samego Ducha, tworząc jedno serce i jedną duszę w tej samej rodzinie zakonnej.

15. Zjednoczeni przez chrzest, przez profesję rad ewangelicznych, przez nasze nabożeństwo do Maryi, Pojednawczyni grzeszników, przez posłannictwo naszego Zgromadzenia, jedynie jako wspólnota jesteśmy dla świata świadkami obecności Boga wśród nas i mocy Ewangelii do zgromadzenia w jednej wspólnocie braterskiej ludzi wszystkich języków, ras i narodów.

16. W prawdziwym duchu miłości każdy członek zgromadzenia jest odpowiedzialny za żywotność swojej wspólnoty i każdy będzie rozwijał swoją osobowość przez czynne uczestnictwo w wysiłkach wszystkich, aby stworzyć klimat prawdy, zaufania i serdeczności.

17. Ożywieni tą samą miłością Chrystusa w służbie tego samego posłannictwa współodpowiadamy za nasze apostolstwo. W ten sposób jesteśmy wezwani do jednoczenia naszych wysiłków dla budowania Królestwa Bożego.

18. Godząc się na siebie, kochając się wzajemnie i przekraczając sobie w duchu miłości chrześcijańskiej, będziemy czuwali nad tym, by świadczyć sobie przysługi nawet w najdrobniejszych sprawach, które tworzą wątek życia wspólnego. Szczególną troską otoczymy naszych chorych, niedołężnych i podeszłych wiekiem braci, niosąc im całkowitą pomoc materialną, moralną i duchową, której wymaga ich stan. Zachowamy wiernie wobec Pana pamięć o naszych zmarłych, ofiarując za nich przepisane modły.

19. Przekonani o wzajemnym wpływie naszego osobistego życia z wiary i życia z wiary wspólnoty będziemy się spotykać regularnie na wspólnej modlitwie. Wspólna modlitwa, a specjalnie Eucharystia, będzie głównym źródłem, z którego będziemy czerpać wiarę i miłość, konieczne do jedności naszej wspólnoty i do wypełnienia naszego posłannictwa.

20. Aby bardziej zacieśnić więzy braterskie, które nas łączą, wykorzystamy do tego okazje, które są wyrazem ludzkiej przyjaźni i wcielają w życie nasze braterstwo.

21. Nasze wspólnoty powinny być żywymi znakami miłości Chrystusa. Będą otwarte i gościnne dla wszystkich. Nasza gościnność będzie w ten sposób świadectwem naszego pragnienia i naszej radości, by dzielić swe życie z innymi i służyć wszystkim.

IV APOSTOLSTWO

22. Nasze Zgromadzenie jest wezwane, by było znakiem i narzędziem dzieła Pojednania, dokonanego przez Chrystusa, i z którym Maryja jest tak ściśle złączona, jak nam to przypomina w swoim Objawieniu.

23. Biorąc natchnienie z orędzia Matki Bożej z La Salette, będziemy się starać:
— o pojednanie grzeszników i o wyzwolenie wszystkich ludzi przez poddanie się woli Ojca;
— o budzenie i pogłębianie wiary w ludzie Bożym, aby wszystkie rzeczywistości ludzkie były opromienione światłem Ewangelii;
— o głoszenie Dobrej Nowiny tam, gdzie nie jest jeszcze znana;
— o wzajemne zrozumienie i zbliżenie różnych religii w miłości i prawdzie;
— o zwalczanie zła, które sprzeciwia się zbawczej woli Boga i godzi w godność człowieka.
W tych różnorodnych pracach apostolskich uwypuklamy nieporównywalną rolę, jaką Maryja odegrała w historii Zbawienia i jaką jeszcze dziś odgrywa w życiu Kościoła.

24. Jako uczniowie Chrystusa żyjemy w zjednoczeniu z Nim. Jako Jego apostołowie, pozwalamy się tak jak On prowadzić Duchowi Świętemu, aby wypełnić plan miłości Ojca. Nasze życie, tak jak życie Chrystusa, będzie składało się zarówno z modlitwy, jak i z działalności apostolskiej w służbie ludzi dla Królestwa Bożego.

25. Chrystus przyszedł, aby przynieść Dobrą Nowinę wyzwolenia wszystkim ludziom. Miał On szczególny wzgląd na biednych i uciśnionych. Maryja w La Salette przesłała orędzie do całego swojego ludu przez małych i pokornych. Również my, w naszych różnych pracach apostolskich wśród całego ludu Bożego kierujemy się najpierw ku opuszczonym tego świata i ku tym, którzy stoją daleko od Boga i Kościoła.

26. Uważni na potrzeby Kościoła powszechnego i Kościołów miejscowych, i zgodnie z naszym charyzmatem uważni na znaki czasu, poświęcamy się ofiarnie pracom apostolskim, do których poprzez modlitwę i rozważanie, czujemy się powołani przez Opatrzność. Co więcej, poddajemy chętnie rewizji nasze prace apostolskie i czuwamy nad tym, by odnawiać metody pracy i przystosowywać je stale do okoliczności miejsca, czasu i do wymogów środowiska, w którym pracujemy.

27. Wszyscy jako bracia i księża uczestniczymy przez różne posługi i prace, do pełnienia których zostaliśmy wezwani, w posłannictwie Pojednania powierzonym Zgromadzeniu przez Kościół.

28 Aby lepiej spełniać swoją służbę, współpracujemy ściśle ze świeckimi, z duchowieństwem diecezjalnym i innymi zgromadzeniami pod władzą miejscowego biskupa i według duszpasterskich wytycznych Kościoła.