Refleksja z okazji Roku Powołaniowego

«Zanim ukształtowałem Cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię» (Jr 1,5).

Rok Powołaniowy, który rozpoczął się 19 września tego roku i zakończy się 19 września 2020 roku, zaprasza nas do refleksji nad tematem: „Naprzód, nie lękaj się, Chrystus żyje i chce, abyś żył!” Pierwsza część tego zdania, to pierwsze słowa Maryi z La Salette skierowane do dwojga pasterzy; druga część to słowa Papieża Franciszka do młodych, które skierował po Synodzie o młodzieży w adhortacji „Chrystus żyje”. Powołanie jest darem miłości Boga wobec swojego ludu. Bóg powołuje, aby pozostać z Nim, „kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (1J 4,16).

„Źródłem każdego doskonałego daru jest Bóg-Miłość. Bóg jest miłością: „kto trwa w miłości, ten trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (1 J 4,16). Pismo Święte opowiada historię tego pierwotnego związku między Bogiem a ludzkością, który poprzedza samo dzieło stworzenia. W Liście do Efezjan św. Paweł zawarł hymn wdzięczności i chwały wobec Ojca, który na przestrzeni wieków z nieskończoną dobrocią realizuje swój powszechny plan zbawienia. To plan miłości. Apostoł podkreśla, że w swoim Synu-Jezusie, Ojciec „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem w miłości” (Ef 1,4). Bóg ukochał nas zanim jeszcze zaczęliśmy istnieć. Poruszony wyłącznie swoją bezwarunkową miłością, Bóg stworzył nas z niczego (por. 2 Mch 7,28), aby doprowadzić nas do pełnej jedności ze Sobą” (Orędzie Ojca Świętego Benedykta XVI na 49. Światowy Dzień Modlitw o Powołania).

Gdy Bóg nas powołuje, nie oznacza to, że wszystko jest gotowe i dokonane! Powołuje nas do naśladowania Go i pójścia za Nim. Udział w tym planie Boga zakłada naszą codzienną odpowiedź na miłość Boga, który jako pierwszy nas umiłował. Powinniśmy każdego dnia pozwalać pociągać się tej miłości. Odpowiadając codziennie Panu w sposób prosty i pewny, wyrażam moją wolność. Jako Saletyni, mamy świadectwa odpowiedzi na tę miłość Boga. Te historie powołania umacniają nas i zachęcają do odnowy daru Bożego w nas!

„Jednak nie ma większej radości niż zaryzykowanie życia dla Pana! Zwłaszcza wam, ludziom młodym, chciałbym powiedzieć: nie bądźcie głusi na wezwanie Pana! Jeśli powołuje On was na tę drogę, nie ciągnijcie wioseł w łodzi i zaufajcie Mu. Nie dajcie się zarazić strachem, który paraliżuje nas w obliczu wysokich szczytów, jakie proponuje nam Pan. Zawsze pamiętajcie, że dla tych, którzy zostawiają sieci i łódź, aby podążać za Nim, Pan obiecuje radość nowego życia, która napełnia serce i ożywia pielgrzymowanie.

Drodzy przyjaciele, nie zawsze łatwo jest rozeznać swoje powołanie i ukierunkować swe życie we właściwy sposób. Dlatego potrzebujemy odnowionego zaangażowania ze strony całego Kościoła – kapłanów, zakonników, duszpasterzy, wychowawców – by zaoferowano, zwłaszcza młodym możliwości wysłuchania i rozeznania” (Orędzie Ojca Świętego Franciszka na 56. Światowy Dzień Modlitw o Powołania).

Manuel Dos Reis Bonfim MS