“Naród, który kroczył w ciemności ujrzał wielkie światło” (Is. 9,1)
“Chrystus jest regułą naszego życia” (Reguła V,7)
Drodzy współbracia,
razem z Radą Generalną czuję się zaszczycony wysyłając do was wszystkich i do każdego z osobna życzenia błogosławionych i szczęśliwych Świąt Bożego Narodzenia. Niech świętowanie Narodzin Jezusa Chrystusa będzie dla wszystkich nas źródłem głębokiej radości i wewnętrznego entuzjazmu w przeżywaniu naszego życia zakonnego, jako autentycznych świadków we wspólnocie i w duszpasterstwie, w służbie Kościołowi w Zgromadzeniu.
Moje życzenia i pozdrowienia przesyłam zwłaszcza do naszych drogich i licznych młodych znajdujących się na etapie formacji (postulantów, nowicjuszy, seminarzystów). Także do współbraci chorych i starszych, oraz do tych, którzy przeżywają obecnie jakieś trudności lub niedogodności osobiste.
Z przyjemnością posyłam te same życzenia do naszych drogich Świeckich Saletynów, którzy z podziwu godnym oddaniem i głębokim duchem misyjnym towarzyszą nam solidarnie w ogłaszaniu Dobrej Nowiny w różnych środowiskach, w którzy działamy, w świetle orędzia nadziei i pojednania naszej Pięknej Pani z La Salette.
Boże Narodzenie tego roku ma szczególny wymiar dla nas zakonników, ponieważ przypada wkrótce po inauguracji Roku Życia Konsekrowanego.
Przypominam sobie samemu, oraz wam to, co kard. João Braz de Aviz, Prefekt Kongregacji CVCSVA, 31 stycznia 2014, wskazał jako główne cele tej wyjątkowej celebracji: wdzięcznie wspominać bliską przeszłość, z pasją przeżywać teraźniejszość, przyjmować z nadzieją przyszłość. W tych kilku słowach jest zawarta cała droga jaką zakonnicy powinni przejść w przeciągu tego roku w celu uwspółcześnienia “aggiornare” i ożywienia głębokich motywacji swojej konsekracji i dania świadectwa w Kościele.
To wezwanie jest ważne także dla nas i nie powinniśmy być na nie obojętni.
Jeśli w Boże Narodzenie świętujemy fakt zanurzenia Boga w historię i w życie ludzkości po to, aby ją oświecić, ukierunkować i zbawić, to tym bardziej to święto stawia także nam, zakonnikom pytania, zarówno każdemu osobiście jak i wspólnotom.
Tak, również my potrzebujemy być oświeceni, prowadzeni, i zbawieni.
Stąd rodzi się spontaniczne pytanie: jaki wpływ miało Narodzenie Jezusa wczoraj i jaki ma dzisiaj na moje życie jako człowieka i jako zakonnika. W jaki sposób naznaczyło lub zmieniło mój sposób bycia, myślenia, widzenia mnie samego, świata, Boga i innych osób.
Czy także my doświadczyliśmy , podobnie jak to było z narodem żydowskim, przejścia z ciemności do światła? Te dwa elementy są naprawdę stałą częścią naszego codziennego doświadczenia jako osób konsekrowanych.
Rok życia Konsekrowanego, który niedawno się zaczął, przedstawia się nam jako wyjątkowa okazja i prawdziwy dar, który Kościół daje nam abyśmy rozgrzali wartości i cele, które stanowią bazę naszej zakonnej konsekracji, a które być może z czasem oddaliły się od nas i wyziębły: gorąca i bezwarunkowa miłość osoby Chrystusa, szczególna uwaga dla Jego Słowa i oddanie bez reszty dla Jego misji zbawienia. To wszystko, w sposób lapidarny znajdujemy w punkcie 7 naszej Reguły życia, która mówi : „Chrystus jest regułą naszego życia”
Rok życia Konsekrowanego oferuje nam poza tym okazję do odczytania na nowo sposobu w jaki przyjęliśmy i wypełniliśmy misję, którą powierzył nam Kościół w naszym Zgromadzeniu.
Poza tymi wyżej wymienionymi celami, w “Liście do zakonników” Papież wymienia niektóre jego oczekiwania od Roku Życia Konsekrowanego, które chciałbym aby wszyscy uznali za swoje:
- „Aby zawsze było prawdziwe, to co powiedziałem kiedyś: „Tam gdzie są zakonnicy, tam też jest radość”. Jesteśmy wezwani, by doświadczyć i ukazywać, że Bóg może napełnić nasze serca i uczynić nas szczęśliwymi, bez potrzeby poszukiwania gdzie indziej naszego szczęścia; że autentyczne braterstwo przeżywane w naszych wspólnotach karmi naszą radość; że nasze całkowite oddanie w służbie Kościoła, rodzin, młodzieży, osób starszych, ubogich realizuje nas jako osoby i nadaje pełnię naszemu życiu.”
- Oczekuję, że „przebudzicie świat”, bo cechą charakteryzującą życie konsekrowane jest proroctwo. Jak powiedziałem do przełożonych generalnych, „radykalizm ewangeliczny nie jest tylko dla zakonników: jest wymagany od wszystkich. Ale zakonnicy idą za Panem w sposób szczególny, w sposób prorocki”. To jest priorytet potrzebny obecnie: „bycie prorokami, którzy świadczą, jak Jezus żył na tej ziemi... Nigdy zakonnik nie powinien wyrzec się proroctwa” (29 listopada 2013 r.).
- Zakonnicy i zakonnice, jak i wszystkie inne osoby konsekrowane zostały określone, jak to przed chwilą przypomniałem, „mistrzami komunii”. Spodziewam się więc, że „duchowość komunii”, wskazana przez świętego Jana Pawła II, stanie się rzeczywistością i że będziecie na pierwszej linii w podejmowaniu „wielkiego wyzwania, jakie czeka nas” w tym nowym tysiącleciu: „Czynić Kościół domem i szkołą komunii”. Jestem pewien, że w tym roku będziecie poważnie pracować, aby ideał braterstwa, do którego dążyli wasi założyciele i założycielki rozwijał się na najróżniejszych poziomach, jak kręgi koncentryczne.
- Oczekuję od was także tego, o co proszę wszystkich członków Kościoła: wyjścia z siebie, aby pójść na peryferie egzystencjalne.
- Oczekuję, że każda forma życia konsekrowanego postawi sobie pytania o to, czego żądają od nas Bóg i współczesna ludzkość.
Przełóżmy to, co mówi do nas Papież, na konkretne gesty i style życia, które będą wydawały wokół nas, w naszych wspólnotach, w naszym duszpasterstwie zapach, będą emanować radością i pięknem naszej zakonnej konsekracji.
Gorąco zapraszam przełożonych Prowincjalnych i lokalnych do dołożenia wszelkich starań aby nasze wspólnoty zakonne były w ciągu tego roku pobudzane do refleksji nas swoim życiem na każdym poziomie – ludzkim, duchowym, charyzmatycznym i duszpasterskim – w świetle oczekiwań Kościoła i współczesnego świata oraz naszej Reguły Życia.
Informacje „news” z Domu Generalnego (Rzym)
+ Od 8 do 24 listopada ks. Joe i ks. Adilson udali się na Filipiny (Kapituła Prowincjalna), a zaraz potem do Myanmar na wizytę kanoniczną wspólnoty saletyńskiej, która jest obecna w tym kraju.
+ ks. Efren, ze względu na swoje zdrowie 17 listopada pojechał na Filipiny i powróci do Rzymu 1 stycznia 2015 roku. Ks. Alex z kolei odpocznie na zasłużonych wakacjach w rodzinie (Indie). Wróci do nas 16 grudnia.
+ W dniach od 17 do 19 ks. Henryk przewodniczył i animował spotkanie KEP (Komisja Europejskich Prowincjałów), które się odbyło w Zakopanem.
+ W dniach od 26 do 28 listopada ks. Silvano uczestniczył w semestralnym spotkaniu USG (Unia Wyższych Przełożonych Zakonnych), którego tematem było: “W stronę nowych relacji dla kultury dialogu”. Były podjęte zasadniczo dwa tematy: pierwsza relacja z Synodu o Rodzinie (trzech delegatów Unii było na nim obecnych, i drugi dotyczący „Mutuae Relationes”, dokument, który z woli Ojca św ma być poprawiony i uzupełniony.
+ 2 grudnia ks. Adilson, wikariusz generalny we wspólnocie zakonnej domu generalnego, z udziałem Sióstr Prezentek, naszych nieocenionych współpracowniczek i grupy księży studentów, podczas dziękczynnej Eucharystii obchodził swój srebrny jubileusz kapłaństwa. Ks. Silvano w imieniu Zgromadzenia podziękował ks. Adilsonowi za jego wkład jako księdza i zakonnika w budowie Królestwa Bożego przez swoją cenną obecność w Radzie Generalnej.
+ 3 grudnia mieliśmy radość gościć w naszym domu ks. Edmunda Michalskiego MSF, przełożonego generalnego Misjonarzy Świętej Rodziny ze swoją Radą. Było to spotkanie serdeczne i braterskie. Nasi “kuzyni” modlili się z nami podczas Godziny w Ciągu Dnia, oraz zjedli z nami obiad przygotowany na tę okazję przez Siostry. Przyszłe spotkanie dwóch Rad Generalnych odbędzie się w ich domu Generalnym.
+ W dniach od 8 do 13 grudnia odbyło się w domu generalnym spotkanie ekipy Formacyjnej w celu analizy odpowiedzi nadesłanych w wyniku ankiety rozesłanej do całego Zgromadzenia. Z materiału nadesłanego można wnioskować, że temat Formacji jest bardzo istotnym i żywym w całym naszym Zgromadzeniu.
Moje życzenia i życzenia Rady Generalnej kończą się modlitwą aby każdy z was mógł przeżyć pamiątkę narodzenia Pana w świętości i przyjąć z radosnym entuzjazmem Rok Życia Konsekrowanego.
Niech Dziewica Maryja, Matka Pojednania pomoże nam kroczyć z odnowionym zapałem drogą duchowej i charyzmatycznej osobistej i wspólnotowej odnowy abyśmy tworzyli wspólnotę zakonną będącą coraz bardziej znakiem Królestwa Bożego (Reguła Życia 3) w Kościele i w świecie w którym żyjemy.
Fraternamente vostro Silvano Marisa
