Drodzy Współbracia!
Kieruję tylko kilka słów, aby przedstawić Wam dokument Komisji Teologiczno-Mariologicznej Zgromadzenia (CMT), która spotkała się w Rzymie w dniach 28/29 sierpnia bieżącego roku. Ks. Atico Fassini MS z prowincji brazylijskiej, będący członkiem tej Komisji, nie mógł przybyć na spotkanie, jednak był informowany o wszystkich inicjatywach.
Tekst wypracowany przez Komisję zawiera kilkanaście pytań, będących odpowiedzią na prośbę Rady Generalnej, aby wypracować tematy do refleksji i badań, które pomogą Zgromadzeniu jak najlepiej i najowocniej przeżywać jubileusz 170 rocznicy Objawienia.
Zapraszam wszystkich, współbraci i wspólnoty, do wsłuchania się i przyjęcia tego, co zostało zaproponowane. Czyniąc tak, zapoczątkujemy działania w Zgromadzeniu, które zaproponowała Rada Zgromadzenia (decyzja nr 3/3).
Po otrzymaniu odpowiedzi, które nadejdą od wszystkich zakonników, włączając w to Rady Prowincjalne, od przyszłego roku Komisja przygotuje propozycje spotkań wspólnotowych, które mogą być okazję do ożywienia naszej duchowości saletyńskiej, która jest chrystocentryczna i maryjna.
Liczę na Waszą odpowiedź i pozytywne zaangażowanie wspólnotowe całego Zgromadzenia. Życzę Wam wszelkiego dobra w Jezusie i Maryi.
Ks. Silvano Marisa MS
1. Drodzy Bracia, 170. rocznica objawienia Maryi w La Salette jest już blisko. W społecznościach zachodnich czas mierzy się coraz częściej jedynie upływem dni. Gdy się starzejemy, czas może stać się ciężarem, który trzeba nieść. Tymczasem w innych miejscach i kulturach czas jest drogocenną pamięcią, która pomaga przeżywać dobrze teraźniejszość i planować z nadzieją przyszłość. Dla Kościoła czas jest przepełniony Duchem Pańskim, Jego obecnością i Jego konkretnym działaniem. Apostoł Paweł uczy nas, że obecność i działanie Ducha odtwarzają i przywołują historię Zmartwychwstałego – Żyjącego. Duch objawia się zarówno w mocy jak i w słabości. Moc przepełnia świat tyloma „znakami”. Słabość jest jękiem, który zbiera razem i czyni swoim jęk stworzenia, zwłaszcza kiedy doświadcza ono tak wielu form przemijania.
2. 170. rocznica objawienia jest spotkaniem z ową historią przepełnioną Duchem Pańskim. Ma ona swoje charakterystyczne cechy. Będzie to wydarzenie mocy, gdyż ci, którzy wierzą z miłością i nadzieją otrzymają liczne „znaki”. Będzie to także czas kiedy głębiej poczujemy jęk stworzenia, gdyż pragnienie powrotu Zmartwychwstałego, Żyjącego, stanie się bardziej autentyczne w nas i w Kościele. Należy się do tego przygotować. Owoce naszej pracy, które trzymacie w Waszych rękach zrodziły się jako narzędzie, które ma służyć temu przygotowaniu. Nie twierdzimy, że wiemy więcej od innych. Nie jesteśmy i nie czujemy się mistrzami, gdyż, jak czytamy w Ewangelii „jeden jest wasz Mistrz, a wy wszyscy braćmi jesteście” (Mt 23,8). Jako bracia w Panu pragniemy przygotować się razem z Wami do tego spotkania. Razem, dlatego, że jak mówi Psalm 132, dobrze jest jeżeli bracia razem przeżywają czas radości i czas smutku, czas trudności i czas nadziei, czas mocy i czas słabości.
3. Nasze braterstwo w Panu nie kończy się w drzwiach naszych domów. Ono jednoczy nas z Kościołem. Czyni Kościołem nas samych i nasze wspólnoty. Jako Kościół, zatem, nie możemy i nie powinniśmy przeżywać naszego przygotowania i naszego święta w oderwaniu od drogi, którą podąża lud Boży. Papież Franciszek przypomniał wszystkim w swoim nauczaniu czym jest chleb, który karmi nas w drodze ku Paruzji. Jest to chleb apostolskiego ubóstwa. Jest to chleb permanentnego doświadczenia jubileuszowego. Przed stu siedemdziesięciu laty na La Salette, Maryja przeżyła na nowo wraz z Maksyminem i Melanią, to czego sama wcześniej doświadczyła w Kanie Galilejskiej oraz w pierwszej wspólnocie chrześcijańskiej w Jerozolimie. Przypomniała, że bez chleba nie ma ani życia, ani radości. Uczyła, aby szukać chleba, który czyni wolnymi, a nie chleba, który czyni niewolnikami, gdyż tylko ten, kto jest wolny może smakować radości życia, podczas gdy dla niewolnika chleb jest przekleństwem. Maryja prosiła Kościół, aby był wierny swemu powołaniu jako wspólnota zgromadzona wokół chleba – chleba apostolskiego ubóstwa, chleba doświadczenia jubileuszowego. Jest to ten chleb, który nakarmił i ożywił Maksymina i jego ojca w ziemi Coin.
4. Nasze przygotowanie do 170. rocznicy objawienia byłoby gnuśne i obłudne, gdybyśmy nie dostrzegali owego głębokiego współbrzmienia tego, co się dzieje z tym, o co papież Franciszek prosi dziś Kościół – aby był wspólnotą proroków Ewangelii, kapłanów Najwyższego, królów, którzy nie idą za logiką tego świata, lecz za logiką królestwa Bożego. Biskup Philibert de Bruillard oczekiwał, że będziemy ludźmi zdolnymi do poszukiwania, znajdowania i spożywania chleba apostolskiego ubóstwa. Świadectwo Maksymina i Melanii było zawsze zgodne, gdy mówili – a tego z pewnością nie mogli wiedzieć – że gdy patrzyli i słuchali był wielki i, nade wszystko permanentny, jubileusz: „Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża a ziemniaki same się zasadzą”. Jubileusz w swej istocie jest erupcją mocy Bożej, rozrywającą łańcuchy, którymi ludzie przykuwają się do siebie, stając się swoimi własnymi niewolnikami. Kościół jako sługa pojednania jest miejscem, gdzie zawsze i w trwały sposób dokonuje się owo doświadczenie jubileuszu wyzwalania. Jeżeli Kościół nie jest wspólnotą doświadczania i relacji jubileuszowych, nie jest wiarygodny wobec dzisiejszego świata. Jubileusz jest formą Kościoła, który przeżywa, jak Maryja, fakt, że „dla Boga nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,37). Świadomość tego faktu uwalnia nas od życia przygwożdżonego i zablokowanego przez „to nie jest możliwe”, „tego nie da się zrobić”. Takie myślenie jest demoniczną pokusą bierności, która czyni z „nie da się”, z mentalności fatalistycznej i ze śmierci, najwyższą regułę życia. Jako doświadczenie jubileuszowe, objawienie wyzwala nas z tej pokusy i sytuuje się w sercu Kościoła oraz Ewangelii: „gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5,20).
5. Jako wspólnota braci w Panu, pragniemy zatem poszukiwać, znajdować i razem spożywać chleb apostolskiego ubóstwa i chleb doświadczenia jubileuszowego. Razem chcemy budować Kościół, który będzie wspólnotą, gdzie wszyscy, bez żadnej różnicy, będą mogli znaleźć ten chleb. Będziemy to czynić, pytając się wspólnie jakie są formy, smaki, zapachy, które chleb apostolskiego ubóstwa i chleb doświadczenia jubileuszowego mają dzisiaj, w tym zglobalizowanym i postmodernistycznym świecie, tak zróżnicowanym i skonfliktowanym, w świecie, w którym tak wielu oferuje chleb gwałtu, nawet w imię Boga. Będziemy to czynić, dzieląc się między sobą odpowiedziami, które damy na postawione w tym piśmie pytania: te odpowiedzi rodzą się z naszego życia, z ograniczeń, z przemęczenia, z upadków, z osiągnięć, z darów, którymi Duch ocienia nasze historie, właśnie dlatego, że są historiami mocy i słabości. To tutaj rodzi się i tworzy nasze przygotowanie do 170. rocznicy objawienia. Bez waszych głosów i bez milczenia, które one zakładają, czegoś by brakowało – tak jak w Kanie Galilejskiej. Ale Kany nie wspomina się dlatego, że była miejscem gdzie czegoś brakowało, lecz dlatego, że tam odnaleziono coś i kogoś. Brak jest znakiem starych czasów i starego człowieka. Nowe czasy i nowy człowiek charakteryzują się odnalezieniem „Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu” (J 1,45).
6. Nie przerażajmy się jeżeli to dzielenie się pokaże, że nasza droga w poszukiwaniu chleba apostolskiego ubóstwa i chleba doświadczenia jubileuszowego będzie podobna do drogi braci Józefa, opowiedzianej w Piśmie Świętym (zob. Rdz 37 – 46). Osobista i wspólnotowa lektura tej biblijnej historii będzie nieocenioną pomocą w znalezieniu form i sposobów bycia razem, jako bracia w Panu. Otrzymujemy zatem od Bożej Opatrzności nową sposobność doświadczenia pojednania. Nie musimy tego przeżywać ze wstydem. Stary człowiek jest więźniem wstydu i rozmaitych sposobów ukrywania go. Człowiek, który musi się ukrywać jest w stanie nieustannej ucieczki. Nowy człowiek potrafi pokonywać wstyd, wiedząc, że za nim jest Pan, który przyodziewa nas w nową szatę Zmartwychwstałego. Owa nowa szata zawiera w sobie sens i misję życia konsekrowanego w Kościele. Nowy człowiek, przyodziany przez Zmartwychwstałego, przeżywa wymiar paschalny wzajemnej akceptacji. Przyjmujmy więc jedni drugich, jak Chrystus przyjmuje nas na chwałę Bożą. Niech to przyjmowanie siebie będzie miarą autentyczności naszej celebracji 170. rocznicy objawienia. Niech to będzie święty i owocny czas dla nas wszystkich.
PYTANIA DO REFLEKSJI
1. Jaki związek widzisz pomiędzy charyzmatem naszej rodziny zakonnej i priorytetami, które papież Franciszek wskazuje dla Kościoła?
2. Jaką tożsamością apostolską i maryjną charakteryzuje się dziś Twoja Prowincja i Zgromadzenie? Co należy pozostawić, a co trzeba by zmienić?
3. Jak Twoje Zgromadzenie i Twoja Prowincja może ubogacić dzisiejszy Kościół?
4. Jak praktycznie chciałbyś przeżywać 170. rocznicę objawienia w Twojej wspólnocie, w Twojej Prowincji i Zgromadzeniu? Co należałoby kontynuować po roku jubileuszowym?
5. Jakie wnioski wyciągasz z medytacji biblijnej historii Józefa – dla Twojego życia, dla życia Twojej wspólnoty i Prowincji? Jaką drogę wskazuje ona dla Zgromadzenia i Kościoła, aby były wiarygodnymi świadkami daru pojednania?
6. Czy myślisz, że istnieje związek pomiędzy pojednaniem i dobrobytem/spełnieniem? Czy w gruncie rzeczy chodzi tu o to samo doświadczenie?
7. Papież Franciszek mówi dużo o miłosierdziu i łagodności, nazywając je „cnotami mocnych”. Jaki związek mogą mieć moc i pojednanie? Co oznacza „być mocnym” we współczesnym świecie?
8. Co inspiruje w Tobie, w Twojej wspólnocie i w Twojej Prowincji teologiczna lektura objawienia jako doświadczenia jubileuszowego? Jakich cech owego jubileuszu doświadczyłeś w Twoim życiu? Jak przekazywać orędzie z La Salette tam, gdzie jesteś i gdzie żyją Twoi współbracia z Prowincji, aby ożywić pragnienie doświadczenia jubileuszowego i przynależenia do Kościoła, który byłby wspólnotą przeżywającą nieustanny jubileusz?
9. Co oznacza karmić się chlebem apostolskiego ubóstwa dla Ciebie i dla ludu Bożego pośród którego żyje i posługuje Twoja wspólnota i Prowincja? Co wchodzi w skład tego chleba?
10. Gdzie w objawieniu i w orędziu znajdujesz wezwanie, by żyć w Kościele jako wspólnota osób konsekrowanych? Co mogą dziś wnieść objawienie i orędzie do życia konsekrowanego w Kościele? Jak życie konsekrowane może przyczynić się do pogłębienia rozumienia objawienia i orędzia?
11. Co z objawienia i orędzia jest najmocniej podkreślane w Twojej kulturze?
12. Jak przechodzić od tożsamości czysto pobożnościowej (modlitwy, śpiewy, nowenny) do duchowości i stylu życia, inspirowanych objawieniem i orędziem?
13. Jak korzystać ze strony internetowej Zgromadzenia, aby lepiej dzielić się tym, co myślimy i mówimy o objawieniu i orędziu?
14. Jakie powołanie dla świeckich wypływa z objawienia i orędzia? Co mogą wnieść świeccy do pogłębienia rozumienia objawienia i orędzia?
15. Jak gromadzić, katalogować i rozpowszechniać w Zgromadzeniu to, co zostało napisane na temat La Salette w Twojej wspólnocie i Prowincji? Kto to powinien robić?
16. Czy objawienie i orędzie wzbudzają w Tobie pragnienie przynależności do Kościoła? Jaki ma być Kościół? Czym powinien się charakteryzować i jak powinien żyć? Jakie powinny być relacje w Kościele?
17. Czy uważasz, że to wszystko ma znaczenie dla duszpasterstwa powołaniowego? Jeśli tak, to w jakim sensie?
18. Co dodałbyś od siebie? Jakie inne pytania byś postawił?
Prosimy o przesłanie odpowiedzi do sekretariatu generalnego do dnia 31 grudnia 2015 r.
