Artykuły filtrowane wg daty: grudzień 2015

Szczególnym znakiem Roku Miłosierdzia będą Drzwi Święte, w wyznaczonych kościołach diecezji, które mają się stać „Bramą Miłosierdzia, gdzie każdy wchodzący będzie mógł doświadczyć miłości Boga, który pociesza, przebacza i daje nadzieję”. W ten sposób „Jubileusz będzie więc obchodzony zarówno w Rzymie, jak i w Kościołach lokalnych, jako widzialny znak komunii całego Kościoła”.
Dnia 13 grudnia dziekan dekanatu Dębowiec ks. Jan Reczek, jako delegat biskupa, przewodniczył uroczystości otwarcia Bramy Miłosierdzia w Dębowcu. W obecności księdza dziekana Henryka Wilka z dekanatu Nowy Żmigród, księży wicedziekanów i proboszczów z obu dekanatów, ks. Roberta Głodowskiego MS i ks. Józefa Pieli MS z Zarządu Polskiej Prowincji Misjonarzy Matki Bożej z La Salette, Misjonarzy Saletynów z klasztoru dębowieckiego i licznie zgormadzonych wiernych modlił się słowami:
Błogosławimy Cię, Boże, Ojcze Święty.
Ty zesłałeś na ten świat swojego Syna, aby przez Krew przelaną na krzyżu zgromadził wszystkich ludzi rozproszonych przez grzech.
On jest Pasterzem i bramą owiec, które przychodzą do jednej owczarni.
Kto przez tę bramę wejdzie, znajdzie pożywienie i będzie zbawiony.
Ciebie więc, Boże, prosimy: niech wierni, którzy przekraczać będą próg tego kościoła,
zostaną przyjęci w Twojej obecności i doświadczą, Ojcze, Twojego miłosierdzia.
Przez Chrystusa, Pana naszego.

Po modlitwie przeszliśmy przez bramę w imię Jezusa Chrystusa, który jest drogą prowadzącą nas w rok łaski i miłosierdzia.
Słowo Boże w czasie Eucharystii wygłosił ks. Robert Głodowski MS – asystent prowincjalny Misjonarzy Saletynów w Polsce. W czasie homilii przywołał słowa papieża Franciszka:: „Jest moim gorącym życzeniem, aby chrześcijanie przemyśleli podczas Jubileuszu uczynki miłosierdzia względem ciała i względem ducha.” W tym kontekście przywołał historię starszej kobiety, schorowanej, przykutej do łóżka, która mieszkała z rodziną w domu, a jednak była bardzo samotna. Następnie kontynuował: „nie trzeba bliźniego szukać daleko, aby okazać mu miłosierdzie, czasami trzeba otworzyć oczy we własnym domu, własnej rodzinie czy sąsiedztwie. Przechodziliśmy w tej Bazylice przez Drzwi Święte, ale czy będziemy umieli przechodzić przez drzwi miłosierdzia w codziennym życiu?” Swoją homilię w nawiązaniu do czczonej w tej świątyni Pięknej Pani z La Salette zakończył słowami papieża Franciszka o Matce Miłosierdzia: „Słodycz Jej spojrzenia niech nam towarzyszy w tym Roku Świętym, abyśmy wszyscy potrafili odkryć radość z czułości Boga.”

ks. Paweł Raczyński MS

Kustosz Sanktuarium

Znaleleżliśmy w Internecie kilka nowych filmików które pokazują saletyński świat.

Tym razem zapraszamy do obejrzenia: (tytuły oryginalne)

1. La Salette Shrine Drone Aerial and East Boston Madonna Shrine
2.Procession of statue of Our Lady of La Salette Paete, Laguna, Philippines
3. Sanktuarium Saletyni ( Sanctuaire La Salette ) Dębowiec 38-220 Poland
4. Street Dance Competition and Showdown Competition
Brgy. Muzon, City of Jose Del Monte, Bulacan
5. Le restauration Août 2015 - La Salette

i wiele innych....

Jeśli przyślecie nam linki do innych, możemy je pokazać w oknie Video.

Błogosławionych świąt Bożego Narodzenia  2015

Szczęśliwego Nowego Roku 2016

Roma, 10-12-2015

“ Miłosierdzie: to jest słowo, które objawia Przenajświętszą Trójcę. Miłosierdzie: to najwyższy i ostateczny akt, w którym Bóg wychodzi nam na spotkanie (MV, 2)

Drodzy współbracia,

            Uroczystość Bożego Narodzenia daje mi okazję, jak  każdego roku, zwrócić się do was wszystkich, gdziekolwiek jesteście, także w imieniu Rady Generalnej, ze szczerymi i braterskimi  życzeniami dobrych i błogosławionych Świąt. Boże Narodzenie przypomina nam dar, który nam dał Pan Bóg w osobie Jezusa Chrystusa. Nasze życie staje się wyjątkowe przez to nadzwyczajne wydarzenie ponieważ jest w nim obecny sam Bóg. Jesteśmy zaproszeni do przyjęcia i strzeżenia  tego daru nie dla nas samych, ale do podzielenia się nim z innymi. Bóg objawił nam swoje miłosierne oblicze w Dzieciątku narodzonym w Betlejem, które było odrzucone i nie przyjęte przez wielu. Jego przyjście nie było triumfalne ale wręcz przeciwnie  było znakiem pokory, prostoty, ukrycia i ciszy.

            Pragnę, aby te życzenia dotarły także do wielu młodych przygotowujących się do życia zakonnego, do służby Ewangelii w duchu Pojednania, aby dotarły do chorych współbraci, do starszych, którzy doświadczają braku sił fizycznych, a których świadectwo życia i wierność Zgromadzeniu my wszyscy doceniamy. Pragnę aby dotarły do tych, którzy przeżywają chwile niepewności  w życiu wspólnotowym i w swojej posłudze, do wielu Świeckich Saletynów, którzy wiedzeni orędziem Płaczącej Pani  pragną budować “wielką charyzmatyczną rodzinę saletyńską”.

W tym roku Boże Narodzenie jest powiązane z niektórymi wydarzeniami w Kościele, które nas Misjonarzy Saletynów mogą szczególniej dotyczyć  i mogą stać się dobrą okazją nie tylko do oddania chwały Panu, ale zwłaszcza do potwierdzenia i odnowienia naszego przywiązania i naszej miłości do Kościoła. Mogą stać się także okazją do przyswojenia sobie na nowo wartości, które są podstawą naszego wspólnotowego i charyzmatycznego życia zakonnego,. Są to:

• Początek Roku Miłosierdzia i otwarcie Drzwi świętych
• Świętowanie 170 Rocznicy Zjawienia na La Salette

Otwarcie Drzwi Świętych jako znak otwarcia Jubileuszowego  Roku Miłosierdzia, w całej swojej prostocie mówi nam jaka powinna być nasza postawa podczas tego wyjątkowego roku dla Ludu Bożego; otworzyć swoje serce na czułość, miłosierdzie i  pojednanie.  “ Papież Franciszek pragnie abyśmy uświadomili sobie, że miłosierdzie nie może być rozumiane tylko jako postawa duszpasterska, ale raczej  jako istota Ewangelii. Papież zawsze tak rozumiał i nadal rozumie miłosierdzie jako duchowe źródło i fundament radości, które wypływa  z Ewangelii Jezusa, jak to pisze w swojej encyklice “Ewangelii Gaudium”. Ponieważ Bóg jest miłosierny, dlatego Jezus z Nazaretu zawsze przypominał swoim uczniom: <Bądźcie miłosierni jak Ojciec wasz jest miłosierny>”. (por. Tommaso Stenico, Il Giubileo della Misericordia, 2015). Właśnie to słowo,  oświecając nasz umysł, niech  nam towarzyszy przez cały ten rok.

Podobnie jak cały Kościół, także nasze Zgromadzenie w naszych wspólnotach, w parafiach, w których posługujemy, w stowarzyszeniach i ruchach przez nas animowanych, my wszyscy   jesteśmy wezwani do bycia “oazą miłosierdzia” (Papież Franciszek Misericordiae vultus, 12). Zapraszam każdą Prowincję do rozeznania w jaki sposób można urzeczywistnić to pragnienie, aby stało się rzeczywistością na wszystkich poziomach, zaczynając od tego osobistego i wspólnotowego. Jesteśmy wszyscy, bez wyjątku,  zaangażowani w to zadanie. Każdy z nas jest wezwany aby przeżywał w radości   to przekonanie, że jest objęty miłosierdziem Ojca. Bez tego osobistego doświadczenia, wszystkie nasze kazania na temat Boga i Jego miłosierdzia w relacjach do poszczególnych osób nie są wiarygodne i w konsekwencji  stają się widocznym i szkodliwym antyświadectwem.

Z radością mogę oznajmić wszystkim, że biskup Grenoble zadecydował otworzyć “Drzwi  Miłosierdzia” także w sanktuarium na La Salette, które jest celem pielgrzymek z czterech stron świata. Uroczyste otwarcie odbędzie się 19 marca 2016 roku w uroczystość św. Józefa. Cała Rada Generalna i uczestnicy PPP będą wówczas tam obecni.

Obchody 170 rocznicy Zjawienia są drugim wydarzeniem, które dotyczy nas wszystkich. To, co się wydarzyło 19 września 1846 roku jest podstawą naszego powołania i naszej misji w Kościele. Pragnę aby decyzja nr 3 Rady Zgromadzenia 2015 w Luandzie, która dotyczy tej rocznicy, była w odpowiednim czasie zrealizowana w każdej Prowincji i w każdej wspólnocie. To zadanie pomoże nam lepiej uświadomić sobie czym jest nasze zadanie jako misjonarzy pojednania w świecie, który potrzebuje pojednania i przebaczenia, ponieważ jest głęboko zraniony przez niezgodę, podziały i wojny.

W czasie ostatniej podróży do Afryki Papież Franciszek w homilii w katedrze w Bangui (29 listopada 2015) z mocą prosił katolików, żeby byli “specjalistami pojednania, ekspertami miłosierdzia”. W tym zaproszeniu widzę sens naszej saletyńskiego istnienia w dzisiejszym Kościele. Dlatego zachęcam wszystkich, żeby przyjęli to wezwanie tak, jakby było ono skierowane do każdego z nas osobiście. 

Cieszę się z tego, że jak wiem, w niektórych  Prowincjach zostały zaplanowane  różne inicjatywy aby celebrować tę szczęśliwą okazję. Chciałbym, te inicjatywy odzwierciedlały to głębokie pragnienie jakie jest w nas wszystkich, abyśmy lepiej  poznali aktualność orędzia pojednania  Pięknej Pani, abyśmy umocnili poczucie przynależności do naszej zakonnej rodziny i zachęcali młodych do wstępowania do naszego Zgromadzenia, abyśmy razem przeżywali radości, wyzwania i nadzieje związane z głoszeniem Ewangelii dzisiejszemu światu.

Proszę także wszystkich, abyście pamiętali w modlitwie o Prowincjach Angoli i Indii oraz Regionie Argentyny, które w najbliższym miesiącu zgromadzą się, aby odbyć wyborcze Kapituły Prowincjalne.

Niech Dzieciątko Jezus, które przyjmiemy w Boże Narodzenie, jako Boga, który stał się człowiekiem, przyniesie do  serca każdego z nas pokój i  radość i uczyni z naszych wspólnot “oazy miłosierdzia”.

W imieniu Rady Generalnej i moim własnym życzę wam Błogosławionych świąt Bożego Narodzenia i szczęśliwego Nowego Roku!

Z modlitwą

Ks. Silvano.

Nowiny  z Domu  Generalnego.

Listopad był miesiącem obfitującym w wydarzenia, które ożywiły  życie Domu Generalnego.

• Trzeciego listopada ks  Silvano i ks. Henryk powrócili do Rzymu po spędzeniu 35 dni wizytacji kanonicznej na  Filipinach  i w Australii.
• Od 9  do 13 listopada odbyło się spotkanie Międzynarodowej Komisji Formacyjnej pod kierownictwem ks. Adilsona i ks. Joe, która podjęła na nowo dokument, który powstał w oparciu o kwerendę wśród Formatorów i młodych w formacji, przedłożony Radze Zgromadzenia  w Luandzie w 2015 roku.
• W sobotę 14 listopada, w obecności Rady Generalnej, ks. Heliodoro prowincjała prowincji włoskiej, księży z parafii i księży studentów gości  z  naszego domu generalnego, ks. Henryk, radny generalny oficjalnie przyjął obowiązki administratora  naszej parafii w Rzymie, w obecności kardynała Valliniego, Wikariusza Rzymu.
• W dniach od 16 do 17 listopada miało miejsce spotkanie naszej Rady Generalnej z Radą Generalną Sióstr Saletynek. Był to ważny moment weryfikacji naszych wspólnych zadań podjętych w 2014 roku. Wśród tych zadań było także podpisanie umowy dotyczącej wspólnej odpowiedzialności za Sanktuarium w La Salette, oraz uściślenie podstaw dalszej współpracy w najbliższej przyszłości.
• 20 listopada ks. Joe i ks. Silvano uczestniczyli w pogrzebie brata Albert Girarda, w sanktuarium La Salette. Brat Albert, który zmarł 17 listopada należał do wspólnoty międzynarodowej.
• W dniach 25 do 27 listopada ks. Silvano uczestniczył w corocznym zebraniu Generałów Zakonów i Zgromadzeń USG (Unia Przełożonych Generalnych), które się odbyło w domu generalnym księży salezjanów - Salesianum. Pierwsza część spotkania była poświęcona relacji z udziału kilku przełożonych generalnych  w ostatnim Synodzie Biskupów poświęconym rodzinie. W drugiej  części spotkania wybrano przewodniczącego Unii (ks. Jöhri Mauro OFM Cap) oraz członków różnych Rad. 
• W dniach od 25 do 28 miało miejsce spotkanie sekretarzy prowincjalnych pod przewodnictwem ks. Belarmino, Adilsona i Joe. Podczas spotkania został zaprezentowany internetowy program “Registro Generale MS”, który został wybrany przez Radę Zgromadzenia w Luandzie dla ułatwienia gromadzenia danych dotyczących naszych zakonników.
• Siostry Saletynki s. Fara i s. Maria, goszczące w naszym domu generalnym od początku października uczą się z powodzeniem języka włoskiego w szkole dla obcokrajowców, w celu podjęcia od lutego 2016 r. posługi w sanktuarium Matki Bożej “Notre Dame de la Garde” w Marsylii.  
• 4 grudnia ks. Joe, radny generalny, wyjechał na dziesięć dni do sanktuarium w La Salette w celu spotkania się ze wspólnotą międzynarodową przed jej rozproszeniem na zasłużone wakacje.
• Ks. Joe podejmie rolę superiora wspólnoty oficjalnie od 1  stycznia 2016 roku.

Drodzy Współbracia!
Kieruję tylko kilka słów, aby przedstawić Wam dokument Komisji Teologiczno-Mariologicznej Zgromadzenia (CMT), która spotkała się w Rzymie w dniach 28/29 sierpnia bieżącego roku. Ks. Atico Fassini MS z prowincji brazylijskiej, będący członkiem tej Komisji, nie mógł przybyć na spotkanie, jednak był informowany o wszystkich inicjatywach.
Tekst wypracowany przez Komisję zawiera kilkanaście pytań, będących odpowiedzią na prośbę Rady Generalnej, aby wypracować tematy do refleksji i badań, które pomogą Zgromadzeniu jak najlepiej i najowocniej przeżywać jubileusz 170 rocznicy Objawienia.
Zapraszam wszystkich, współbraci i wspólnoty, do wsłuchania się i przyjęcia tego, co zostało zaproponowane. Czyniąc tak, zapoczątkujemy działania w Zgromadzeniu, które zaproponowała Rada Zgromadzenia (decyzja nr 3/3).
Po otrzymaniu odpowiedzi, które nadejdą od wszystkich zakonników, włączając w to Rady Prowincjalne, od przyszłego roku Komisja przygotuje propozycje spotkań wspólnotowych, które mogą być okazję do ożywienia naszej duchowości saletyńskiej, która jest chrystocentryczna i maryjna.
Liczę na Waszą odpowiedź i pozytywne zaangażowanie wspólnotowe całego Zgromadzenia. Życzę Wam wszelkiego dobra w Jezusie i Maryi.

Ks. Silvano Marisa MS

1. Drodzy Bracia, 170. rocznica objawienia Maryi w La Salette jest już blisko. W społecznościach zachodnich czas mierzy się coraz częściej jedynie upływem dni. Gdy się starzejemy, czas może stać się ciężarem, który trzeba nieść. Tymczasem w innych miejscach i kulturach czas jest drogocenną pamięcią, która pomaga przeżywać dobrze teraźniejszość i planować z nadzieją przyszłość. Dla Kościoła czas jest przepełniony Duchem Pańskim, Jego obecnością i Jego konkretnym działaniem. Apostoł Paweł uczy nas, że obecność i działanie Ducha odtwarzają i przywołują historię Zmartwychwstałego – Żyjącego. Duch objawia się zarówno w mocy jak i w słabości. Moc przepełnia świat tyloma „znakami”. Słabość jest jękiem, który zbiera razem i czyni swoim jęk stworzenia, zwłaszcza kiedy doświadcza ono tak wielu form przemijania.

2. 170. rocznica objawienia jest spotkaniem z ową historią przepełnioną Duchem Pańskim. Ma ona swoje charakterystyczne cechy. Będzie to wydarzenie mocy, gdyż ci, którzy wierzą z miłością i nadzieją otrzymają liczne „znaki”. Będzie to także czas kiedy głębiej poczujemy jęk stworzenia, gdyż pragnienie powrotu Zmartwychwstałego, Żyjącego, stanie się bardziej autentyczne w nas i w Kościele. Należy się do tego przygotować. Owoce naszej pracy, które trzymacie w Waszych rękach zrodziły się jako narzędzie, które ma służyć temu przygotowaniu. Nie twierdzimy, że wiemy więcej od innych. Nie jesteśmy i nie czujemy się mistrzami, gdyż, jak czytamy w Ewangelii „jeden jest wasz Mistrz, a wy wszyscy braćmi jesteście” (Mt 23,8). Jako bracia w Panu pragniemy przygotować się razem z Wami do tego spotkania. Razem, dlatego, że jak mówi Psalm 132, dobrze jest jeżeli bracia razem przeżywają czas radości i czas smutku, czas trudności i czas nadziei, czas mocy i czas słabości.

3. Nasze braterstwo w Panu nie kończy się w drzwiach naszych domów. Ono jednoczy nas z Kościołem. Czyni Kościołem nas samych i nasze wspólnoty. Jako Kościół, zatem, nie możemy i nie powinniśmy przeżywać naszego przygotowania i naszego święta w oderwaniu od drogi, którą podąża lud Boży. Papież Franciszek przypomniał wszystkim w swoim nauczaniu czym jest chleb, który karmi nas w drodze ku Paruzji. Jest to chleb apostolskiego ubóstwa. Jest to chleb permanentnego doświadczenia jubileuszowego. Przed stu siedemdziesięciu laty na La Salette, Maryja przeżyła na nowo wraz z Maksyminem i Melanią, to czego sama wcześniej doświadczyła w Kanie Galilejskiej oraz w pierwszej wspólnocie chrześcijańskiej w Jerozolimie. Przypomniała, że bez chleba nie ma ani życia, ani radości. Uczyła, aby szukać chleba, który czyni wolnymi, a nie chleba, który czyni niewolnikami, gdyż tylko ten, kto jest wolny może smakować radości życia, podczas gdy dla niewolnika chleb jest przekleństwem. Maryja prosiła Kościół, aby był wierny swemu powołaniu jako wspólnota zgromadzona wokół chleba – chleba apostolskiego ubóstwa, chleba doświadczenia jubileuszowego. Jest to ten chleb, który nakarmił i ożywił Maksymina i jego ojca w ziemi Coin.

4. Nasze przygotowanie do 170. rocznicy objawienia byłoby gnuśne i obłudne, gdybyśmy nie dostrzegali owego głębokiego współbrzmienia tego, co się dzieje z tym, o co papież Franciszek prosi dziś Kościół – aby był wspólnotą proroków Ewangelii, kapłanów Najwyższego, królów, którzy nie idą za logiką tego świata, lecz za logiką królestwa Bożego. Biskup Philibert de Bruillard oczekiwał, że będziemy ludźmi zdolnymi do poszukiwania, znajdowania i spożywania chleba apostolskiego ubóstwa. Świadectwo Maksymina i Melanii było zawsze zgodne, gdy mówili – a tego z pewnością nie mogli wiedzieć – że gdy patrzyli i słuchali był wielki i, nade wszystko permanentny, jubileusz: „Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża a ziemniaki same się zasadzą”. Jubileusz w swej istocie jest erupcją mocy Bożej, rozrywającą łańcuchy, którymi ludzie przykuwają się do siebie, stając się swoimi własnymi niewolnikami. Kościół jako sługa pojednania jest miejscem, gdzie zawsze i w trwały sposób dokonuje się owo doświadczenie jubileuszu wyzwalania. Jeżeli Kościół nie jest wspólnotą doświadczania i relacji jubileuszowych, nie jest wiarygodny wobec dzisiejszego świata. Jubileusz jest formą Kościoła, który przeżywa, jak Maryja, fakt, że „dla Boga nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,37). Świadomość tego faktu uwalnia nas od życia przygwożdżonego i zablokowanego przez „to nie jest możliwe”, „tego nie da się zrobić”. Takie myślenie jest demoniczną pokusą bierności, która czyni z „nie da się”, z mentalności fatalistycznej i ze śmierci, najwyższą regułę życia. Jako doświadczenie jubileuszowe, objawienie wyzwala nas z tej pokusy i sytuuje się w sercu Kościoła oraz Ewangelii: „gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska” (Rz 5,20).

5. Jako wspólnota braci w Panu, pragniemy zatem poszukiwać, znajdować i razem spożywać chleb apostolskiego ubóstwa i chleb doświadczenia jubileuszowego. Razem chcemy budować Kościół, który będzie wspólnotą, gdzie wszyscy, bez żadnej różnicy, będą mogli znaleźć ten chleb. Będziemy to czynić, pytając się wspólnie jakie są formy, smaki, zapachy, które chleb apostolskiego ubóstwa i chleb doświadczenia jubileuszowego mają dzisiaj, w tym zglobalizowanym i postmodernistycznym świecie, tak zróżnicowanym i skonfliktowanym, w świecie, w którym tak wielu oferuje chleb gwałtu, nawet w imię Boga. Będziemy to czynić, dzieląc się między sobą odpowiedziami, które damy na postawione w tym piśmie pytania: te odpowiedzi rodzą się z naszego życia, z ograniczeń, z przemęczenia, z upadków, z osiągnięć, z darów, którymi Duch ocienia nasze historie, właśnie dlatego, że są historiami mocy i słabości. To tutaj rodzi się i tworzy nasze przygotowanie do 170. rocznicy objawienia. Bez waszych głosów i bez milczenia, które one zakładają, czegoś by brakowało – tak jak w Kanie Galilejskiej. Ale Kany nie wspomina się dlatego, że była miejscem gdzie czegoś brakowało, lecz dlatego, że tam odnaleziono coś i kogoś. Brak jest znakiem starych czasów i starego człowieka. Nowe czasy i nowy człowiek charakteryzują się odnalezieniem „Tego, o którym pisał Mojżesz w Prawie i Prorocy, Jezusa, syna Józefa, z Nazaretu” (J 1,45).

6. Nie przerażajmy się jeżeli to dzielenie się pokaże, że nasza droga w poszukiwaniu chleba apostolskiego ubóstwa i chleba doświadczenia jubileuszowego będzie podobna do drogi braci Józefa, opowiedzianej w Piśmie Świętym (zob. Rdz 37 – 46). Osobista i wspólnotowa lektura tej biblijnej historii będzie nieocenioną pomocą w znalezieniu form i sposobów bycia razem, jako bracia w Panu. Otrzymujemy zatem od Bożej Opatrzności nową sposobność doświadczenia pojednania. Nie musimy tego przeżywać ze wstydem. Stary człowiek jest więźniem wstydu i rozmaitych sposobów ukrywania go. Człowiek, który musi się ukrywać jest w stanie nieustannej ucieczki. Nowy człowiek potrafi pokonywać wstyd, wiedząc, że za nim jest Pan, który przyodziewa nas w nową szatę Zmartwychwstałego. Owa nowa szata zawiera w sobie sens i misję życia konsekrowanego w Kościele. Nowy człowiek, przyodziany przez Zmartwychwstałego, przeżywa wymiar paschalny wzajemnej akceptacji. Przyjmujmy więc jedni drugich, jak Chrystus przyjmuje nas na chwałę Bożą. Niech to przyjmowanie siebie będzie miarą autentyczności naszej celebracji 170. rocznicy objawienia. Niech to będzie święty i owocny czas dla nas wszystkich.

PYTANIA DO REFLEKSJI
1. Jaki związek widzisz pomiędzy charyzmatem naszej rodziny zakonnej i priorytetami, które papież Franciszek wskazuje dla Kościoła?
2. Jaką tożsamością apostolską i maryjną charakteryzuje się dziś Twoja Prowincja i Zgromadzenie? Co należy pozostawić, a co trzeba by zmienić?
3. Jak Twoje Zgromadzenie i Twoja Prowincja może ubogacić dzisiejszy Kościół?
4. Jak praktycznie chciałbyś przeżywać 170. rocznicę objawienia w Twojej wspólnocie, w Twojej Prowincji i Zgromadzeniu? Co należałoby kontynuować po roku jubileuszowym?
5. Jakie wnioski wyciągasz z medytacji biblijnej historii Józefa – dla Twojego życia, dla życia Twojej wspólnoty i Prowincji? Jaką drogę wskazuje ona dla Zgromadzenia i Kościoła, aby były wiarygodnymi świadkami daru pojednania?
6. Czy myślisz, że istnieje związek pomiędzy pojednaniem i dobrobytem/spełnieniem? Czy w gruncie rzeczy chodzi tu o to samo doświadczenie?
7. Papież Franciszek mówi dużo o miłosierdziu i łagodności, nazywając je „cnotami mocnych”. Jaki związek mogą mieć moc i pojednanie? Co oznacza „być mocnym” we współczesnym świecie?
8. Co inspiruje w Tobie, w Twojej wspólnocie i w Twojej Prowincji teologiczna lektura objawienia jako doświadczenia jubileuszowego? Jakich cech owego jubileuszu doświadczyłeś w Twoim życiu? Jak przekazywać orędzie z La Salette tam, gdzie jesteś i gdzie żyją Twoi współbracia z Prowincji, aby ożywić pragnienie doświadczenia jubileuszowego i przynależenia do Kościoła, który byłby wspólnotą przeżywającą nieustanny jubileusz?
9. Co oznacza karmić się chlebem apostolskiego ubóstwa dla Ciebie i dla ludu Bożego pośród którego żyje i posługuje Twoja wspólnota i Prowincja? Co wchodzi w skład tego chleba?
10. Gdzie w objawieniu i w orędziu znajdujesz wezwanie, by żyć w Kościele jako wspólnota osób konsekrowanych? Co mogą dziś wnieść objawienie i orędzie do życia konsekrowanego w Kościele? Jak życie konsekrowane może przyczynić się do pogłębienia rozumienia objawienia i orędzia?
11. Co z objawienia i orędzia jest najmocniej podkreślane w Twojej kulturze?
12. Jak przechodzić od tożsamości czysto pobożnościowej (modlitwy, śpiewy, nowenny) do duchowości i stylu życia, inspirowanych objawieniem i orędziem?
13. Jak korzystać ze strony internetowej Zgromadzenia, aby lepiej dzielić się tym, co myślimy i mówimy o objawieniu i orędziu?
14. Jakie powołanie dla świeckich wypływa z objawienia i orędzia? Co mogą wnieść świeccy do pogłębienia rozumienia objawienia i orędzia?
15. Jak gromadzić, katalogować i rozpowszechniać w Zgromadzeniu to, co zostało napisane na temat La Salette w Twojej wspólnocie i Prowincji? Kto to powinien robić?
16. Czy objawienie i orędzie wzbudzają w Tobie pragnienie przynależności do Kościoła? Jaki ma być Kościół? Czym powinien się charakteryzować i jak powinien żyć? Jakie powinny być relacje w Kościele?
17. Czy uważasz, że to wszystko ma znaczenie dla duszpasterstwa powołaniowego? Jeśli tak, to w jakim sensie?
18. Co dodałbyś od siebie? Jakie inne pytania byś postawił?

Prosimy o przesłanie odpowiedzi do sekretariatu generalnego do dnia 31 grudnia 2015 r.