Artykuły filtrowane wg daty: marzec 2015

W parafii Busk na Ukrainie odbyła się droga krzyżowa w intencji pokoju. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie udział księży grekokatolickich, którzy zwykle nie kwapią sie do wspólnych  inicjatyw. Nasi bracia Saletyni pracują w pięciu parafiach na Ukrainie. Busk jest miastem położonym blisko Lwowa. Parafie NIkopol, Zaporoże i Krzywy Róg są położone w środkowej Ukrainie w odległości około 250 km od Doniecka, rejonu w którym rozgrywa się konflikt zbrojny.

22 -28 Marca 2015 roku

Niektóre punkty z wystąpienia ks. Generała Silvano Marisy.

1. Poprzez waszą obecność widzę każdą z waszych Prowincji, ich radości, ich troski, trudności, którym muszą stawiać czoła każdego dnia w ciągu roku. Po raz pierwszy od wielu lat ekonomowie prowincjalni spotykają się razem.
2. To spotkanie mówi nam w pewien sposób, że jesteśmy członkami tej samej wielkiej rodziny rozsianej po całym świecie. Wszyscy jesteśmy współodpowiedzialni za życie, za misję i za finanse naszego Zgromadzenia. Dziękuję Wam za pracę, którą wykonujecie dla waszych prowincji.
3. Jesteśmy zaproszeni do tego, żeby się uczyć razem jak zarządzać dziedzictwem naszych prowincji a tym samym także Zgromadzenia.
4. Administrator zwykle nie jest właścicielem tego, czym zarządza. W życiu zakonnym jest tak zawsze. To dotyczy każdego z was.
5. Ekonom jest na służbie wspólnych rzeczy, a ekonomia jest ściśle związana z misją.
6. Zarządzanie domem, prowincją lub Zgromadzeniem jest prawdziwą posługą, która na nieszczęście jest czasem źle widziana, jest niedoceniana i wielu zakonników jej unika. Ekonom powinien się starać być osobą kompetentną, mieć głęboką wiarę i być otwartym na potrzeby braci. Jest to posługa bardzo potrzebna w życiu wspólnotowym, ona pomaga nam lepiej żyć i praktykować nasz ślub ubóstwa. Nasze pieniądze są przeznaczone ostatecznie i zasadniczo dla realizacji naszej misji, którą Kościół nam powierzył.
7. Z tego powodu ekonom powinien posiadać mądrość, rozwagę, uczciwość, powinien wsłuchiwać się w decyzje i wskazówki Kapituł prowincjalnych i generalnych.
8. Źródłem naszych finansów jest szczególnie nasza codzienna praca i ofiary naszych dobrodziejów. To powinno być znakiem naszego życia, aby było proste i ubogie i koncentrowało się na rzeczach zasadniczych. Trzeba być ostrożnym, kiedy się nadarza jakaś łatwa okazja. (na przykład zainwestowanie w coś, co powinno przynieść dużą korzyść). Nie jesteśmy bankierami. Nie wolno nam ryzykować pieniędzmi, które prawdę mówiąc, nie są nasze.
9. Prowincja nie jest rodzajem przedsiębiorstwa, którego podstawową zasadą miałby być zysk. Prowincja jest raczej rodziną braci, którzy służą charyzmatowi i misji jaką Kościół nam powierzył.
10. My nie posiadamy osobiście dóbr Zgromadzenia, podobnie jak dóbr naszych Prowincji, one są nam powierzone (w większości zostały nam podarowane przez naszych dobrodziejów) abyśmy mogli wykonać misję powierzoną nam przez Kościół, abyśmy służyli charyzmatowi Zgromadzenia, ludziom i duszpasterstwu powołaniowemu.
11. Za liczbami naszych rachunków... powinniśmy zawsze widzieć twarze naszych współbraci, ich pracę, ich cierpienia, ich całkowite poświęcenie dla Boga i dla Jego Królestwa.
12. Pieniądze są jedynie narzędziem a nie celem naszej misji i tak właśnie powinno się nimi zarządzać. Nie są dla nas wartością absolutną i należą do naszych współbraci.
13. Ponieważ cała nasza własność należy do Kościoła, nie możemy łatwo się jej pozbywać. Jeśli chodzi o jakieś ważne dzieło dla naszego charyzmatu i dla Prowincji, dla alienacji potrzebna jest decyzja Kapituły Prowincjalnej. A czasami jeśli suma sprzedaży przekracza limity wyznaczone przez Stolicę Świętą, to Watykan oczekuje 5 % od wartości. Dlaczego mamy płacić ten « podatek » ? Ponieważ wszystkie nasze własności w służbie misji należą do Kościoła. Co więcej, według decyzji Rady Zgromadzenia w Salmacie (2013) z każdej sprzedaży własności Prowincji powinno się oddać Radzie Generalnej 10% sumy otrzymanej ze sprzedaży.
14. Subsydia wpłacane do Rady Generalnej pomagają jej wykonywać pracę umacniania jedności i animowania Zgromadzenia (244 K/j). Jesteśmy wdzięczni za pomoc przysyłaną ze wszystkich prowincji.

Podczas obradującej w dniach 16 -20 marca Kapituły Prowincjalnej we Francji w Annecy le Vieux,  został wybrany nowy prowincjał ks Louis de Pontbriand.  Poprzedni prowincjał ks. Frantz Monet pełnił swoją funkcję przez 9 lat. Nowo wybrany prowincjał ma 64 lata. Jego zastępcą i pierwszym radnym został wybrany ks. Jeannot Rakotonindraniny ur. w 1962 roku pochodzacy z Madagaskaru. Drugim Radnym został wybrany ks. Bernard Gaidioz, ur. w 1944 roku, który pełnił do tej pory funkcję pierwszego radnego. Nowo wybranemu Prowincjałowi i Radzie życzymy odwagi w podejmowaniu niełatwych decyzji, oraz zaufania do asystencji Ducha św.

Prowincja francuska ma obecnie we Francji  46 osób,  w tej liczbie zawiera się  13 zakonników należących do  innych prowincji, głównie  Madagaskaru.

hp

Galeria fotografii z naszego święta.

Przez kilka miesięcy, jeden dzień w tygodniu byłem wolontariuszem w lokalnym schronisku dla bezdomnych mężczyzn. To pragnienie przyszło po modlitwie i refleksji, także było inspirowane przez słowa i działanie papieża Franciszka, chciałem zaangażować się w posłudze dla ludzi bezdomnych. Moja obecna praca pozwala mi na to, ponieważ zasadniczo koncentruję się na weekendowych programach dla małżeństw a w powszednie dni odprawiam Msze w okolicznych klasztorach.     

Ponieważ w diecezji w której pracuję (Tucson) nie ma zorganizowanych schronisk dla bezdomnych, więc postanowiłem zostać wolontariuszem w Gospel Rescue Mission, ośrodku różnych wyznań, przeważnie protestanckich chrześcijan. Aby to było możliwe musiałem odpowiedzieć na kilka długich kwestionariuszy, pracownicy przeprowadzili ze mną szereg wywiadów, musiałem wykazać się niekaralnością, i dopiero wtedy zostałem przyjęty jako wolontariusz. Początkowo niektórzy pracownicy ośrodka byli trochę podejrzliwi co do moich motywów, czy czasem nie będę szukał byłych katolików, albo może będę chciał nawracać ludzi. Zapewniłem ich, że chciałem tylko pomóc. Tak więc przeważnie w środy, po porannej mojej Mszy, idę do schroniska.

W tej misji pracuję jako kierowca, wożąc mieszkańców schroniska na różne spotkania: z lekarzami, policją, na rozmowy kwalifikacyjne do pracy. Pracuję także w biurze przyjęć, które daje kanapki każdemu, kto tutaj przychodzi, modlę się z ludźmi, którzy proszą o modlitwę, zbieram dary dla tych ludzi i pomagam w innych pracach administracyjnych. Kiedy ich wożę, mam dużo czasu, aby z nimi rozmawiać, jak również w czasie gdy jem obiad z nimi. Daje mi to okazję wysłuchać ich obawy, historie ich życia , a także wspierać i zachęcać ich, do pracy, aby zreformować swoje życie po więzieniu lub uzależnieniu, po utracie pracy i lub braku wsparcia ze strony rodziny.

Bóg obdarza mnie błogosławieństwem w tej posłudze, i otwiera mi oczy na złożoność problemów, które bezdomni ludzie doświadczają. Także poszerza moje horyzonty, pracując ręka w rękę z innymi chrześcijanami pozwala mi wychodzić poza moje własne, bardziej komfortowe, katolickie warunki.

Paul Mandziuk M.S.  

Groupe Gospel. Notre Dame de la Salette, Gabonais