Misjonarze Matki Bożej z La Salette
Artykuły filtrowane wg daty: kwiecień 2025
1 maja 1852
(wyciąg, dotyczący fundacji Zgromadzenia, treść oryginału w języku francuskim)
Pierwszego maja 1852 roku kilka miesięcy po orzeczeniu z 19 września 1851 roku w którym biskup De Bruillard uznał autentyczność zjawienia wydał on drugi dekret aby ogłosić swoim diecezjanom zamiar budowy Sanktuarium w La Salette i ustanowienie Diecezjalnych Misjonarzy jako wiecznej pamiątki miłościwego Zjawienia Matki Bożej:
„Jakkolwiek ważna jest budowa sanktuarium, jest jeszcze także coś o wiele ważniejszego, a to są słudzy przeznaczeni do posługi i przyjmowania pobożnych pielgrzymów, głoszenia im Słowa Bożego, przybliżania im posługi pojednania, udzielania im najświętszego sakramentu ołtarza i bycia dla wszystkich wiernymi rozdawcami tajemnic Boga i skarbów Kościoła.
Ci księża będą nazywani „Misjonarze Matki Bożej z La Salette". Ich powstanie jak również ich trwanie będą, podobnie jak samo sanktuarium, wiecznym pomnikiem, wieczną pamiątką miłościwego Zjawienia się Panny Marii".
„Ci księża wybrani spośród wielu innych aby byli wzorami i pomocnikami duchowieństwa miast i wsi , będą mieć za miejsce zamieszkania stolicę diecezji. Będą przebywać na Górze podczas sezonu pielgrzymkowego a w zimie będą ewangelizować różne parafie w diecezji.
Jest to więc grupa misjonarzy diecezjalnych, którą ustanawiamy od dziś i którą chcemy ożywiać i powiększać z całej naszej mocy, nawet za cenę ofiar i z pomocą pobożnych wiernych a zwłaszcza ukochanego duchowieństwa.
Misjonarze ci, uzupełnią to, czego nie mogą zrobić zakony, które powołaliśmy lub przyjęliśmy i które świadczą nam wspaniałe posługi a o ich cnotach zakonnych, gorliwości i sukcesach stale głośno mówimy. Niech Dziewica Niepokalana, wielki Św. Dominik sławny Św. Ignacy wyproszą dla swoich drogich dzieci deszcz wszelkich łask. Jednak nie możemy powiedzieć razem z boskim Mistrzem: „Żniwo jest wielkie ale robotników jest mało" (Mt 9,37) Niech wkrótce będzie wystarczająca ilość Misjonarzy, tak aby parafie w naszej diecezji w ciągu kilku lat mogły się cieszyć jedna po drugiej z nieocenionych dobrodziejstw misji. Inne diecezje już posiadają ten cenny dar.
Misjonarze więc są jak pieczęć którą chcemy przyłożyć na inne dzieła, które dzięki Bogu udało się stworzyć. To jest, żeby tak powiedzieć nasza ostatnia strona testamentu; to jest ostatnia wola którą chcemy pozostawić każdej z naszych parafii. Chcemy odżywać pośrodku was, moi drodzy bracia kiedy głoszenie Boga poprzez tych czcigodnych mężów, przypominać będą wam o modlitwie za mnie.
Również moi drodzy współpracownicy, z radością przyjęliście nasza myśl, od kiedy tylko ją poznaliście: co jest jasnym dowodem wspólnoty myśli i uczuć jaka istniej między wami a tym, którego Bóg postawił na waszym czele.
To stowarzyszenie księży jest przeznaczone aby się stało waszymi silnymi pomocnikami, a aby się takim stało oni ofiarują swoje osoby, swoją korzystną pozycję, przyjmując życie apostoła ubogie, twarde i pracowite, a to wymaga waszej hojnej pomocy, podobnie jak waszych szanowanych parafian. Potrzebują w Grenoble domu, który może im służyć za nowicjat aby formować młodych księży, gdzie w skupieniu i rozmyślaniu będą się przygotowywać do nowych dzieł i w którym mogli by godnie spędzić starość. Potrzebują skromnych mebli, pościeli, biblioteki itd. To wszystko otrzymają z waszej hojności, którą bardzo dobrze znamy. Wiele innych dzieł w naszej diecezji zaczęto bez innych środków jak tylko tych, które przewidziała Opatrzność i są dzisiaj na drodze rozwoju.
Jedno z najpiękniejszych dzieł, które możecie stworzyć, moi drodzy współpracownicy, i to jest możliwe w wielu parafiach, a mianowicie fundacja, która zapewni misje dla waszych owieczek co osiem albo dziesięć lat. Coś takiego już istnieje a można powiększyć ich liczbę. Nigdy nie można powiedzieć jak wielką wartość w oczach Bożych ma takie dzieło i jaką zasługą jest ono dla założyciela.
Święta Dziewica zjawiła się na La Salette dla całego świata, któż może w to wątpić? Ale zjawiła się szczególnie dla diecezji w Grenoble, która będzie miała z tego dwie nieocenione korzyści: Nowe sanktuarium maryjne i Misjonarzy Diecezjalnych. Te dwa dzieła nie były by możliwe gdyby nie Zjawienie i na zawsze będą świadczyć o Zjawieniu.
List Jana Pawła
Diecezja Grenoble, Misjonarze Saletyni i liczni wierni w świecie obchodzą uroczyście w tym roku sto pięćdziesiątą rocznicę objawienia Świętej Dziewicy Maryi w tej miejscowości alpejskiej, skąd Jej Orędzie nie przestaje promieniować. To wspomnienie może być bogate w wiele łask: stąd pragnę połączyć się z pielgrzymami, którzy przybywają aby czcić Matkę Pana pod tytułem Pojednawczym grzeszników.
Matka Zbawiciela, Matka Kościoła, Matka ludzi, Maryja towarzyszy każdemu w życiowej pielgrzymce. Niech więc wzmoży się przygotowanie do wielkiego Jubileuszu Odkupienia. Rok poświęcony rocznicy objawienia się Matki Bożej Maksyminowi i Melanii stanowi znaczący etap tego przygotowania. Maryja, Matka pełna miłości, pokazała w tym miejscu swój smutek w obliczu moralnego zła ludzkości. Poprzez swoje łzy pomaga nam na lepiej zrozumieć bolesny ciężar grzechu, odrzucenia Boga, ale także płomienną wierność, jaką Jej Syn zachowuje względem Jej dzieci, On, Odkupiciel, którego miłość jest zraniona przez zapomnienie i odmowę.
Orędzie z La Salette zostało przekazane dwojgu młodym pasterzom w czasie wielkich cierpień ludności dotkniętej przez głód i w następstwie różnego rodzaju niesprawiedliwości. Co więcej, wzmagały się obojętność i wrogość do ewangelicznego orędzia. Maryja, kontemplująca to, mająca na sobie obraz swojego Syna ukrzyżowanego, pokazuje, że zjednoczona z dziełem zbawienia współczuje swoim dzieciom w ich doświadczeniach i cierpi, widząc ich oddalających się od Kościoła Chrystusowego poprzez zapomnienie i odrzucenie obecności Boga w ich życiu oraz świętości Jego Imienia.
Promieniowanie wydarzenia z La Salette potwierdza, że Orędzie Maryi nie ogranicza się do cierpienia wyrażonego przez łzy. Dziewica wzywa do opanowania siebie: zaprasza do pokuty, do wytrwałości w modlitwie a w szczególności do wierności praktykom niedzielnym: prosi by Jej Orędzie «zostało przekazane całemu Jej ludowi» poprzez świadectwo dwojga dzieci. I faktycznie, ich głos szybko dał się słyszeć. Przybywali pielgrzymi. Miały miejsce liczne nawrócenia. Maryja objawiła się w świetle, które symbolizuje blask ludzkości przemienionej przez Zmartwychwstanie Chrystusa. La Salette jest orędziem nadziei, ponieważ nasza nadzieja jest podtrzymywana przez wstawiennictwo Tej, która jest Matką ludzi. Rozdarcia są do naprawienia. Noc grzechu ustępuje wobec światła miłosierdzia Bożego. Przyjęte cierpienie ludzkie może przyczynić się do oczyszczenia i do zbawienia. Dla tego, kto idzie w pokorze drogami Pańskimi ramię Syna Maryi nie zaciąży ku potępieniu ale On uchwyci wyciągniętą dłoń, by wprowadzić do nowego życia grzeszników pojednanych dzięki łasce Krzyża.
Słowa Maryi z La Salette, przez swoją prostotę i ostrość, zachowują rzeczywistą aktualność w świecie, który ciągle cierpi plagi wojny i głodu oraz wielu nieszczęść, będących znakami a często także konsekwencją ludzkiego grzechu. I także dzisiaj Ta, którą «błogosławią wszystkie pokolenia* (Łk l, 48) chce prowadzić «cały swój lud», przechodzący poprzez doświadczenia tego czasu do radości, która rodzi się z cichego spełnienia misji danej człowiekowi przez Boga.
Misjonarze Saletyni nie przestali pogłębiać studium Orędzia z La Salette i przykładają się, by pokazać jego ciągłą wartość dla zbliżającego się trzeciego tysiąclecia. Są oni w szczególny sposób zobowiązani do «przekazywania ludowi» apelu do odnowy życia chrześcijańskiego, który jest źródłem ich powstania w diecezji Grenoble. W rym roku jubileuszowym proszę ich, by gorliwie wypełniali swoją misję, w różnych częściach świata gdzie pełnią posługę. Równocześnie kieruję słowa zachęty do Sióstr Saletynek i innych instytutów, których założenie i inspiracja są związane z wydarzeniem z La Salette. Modlę się, by Matka Chrystusa w tym szczególnym roku towarzyszyła im w odnowie duchowej, której pragną i by im pomagała w oddawaniu się zadaniu ewangelizacji z misyjnym dynamizmem, którego Kościół od nich oczekuje.
W tej ziemi Sabaudii i Delfinatu gdzie Dziewica Maryja pozwoliła usłyszeć swoje Orędzie półtora wieku temu, rozlega się także dzisiaj tan sam apel do licznych pielgrzymów przybywających do tego sanktuarium, jak również do tych, którzy udają się do tylu innych saletyńskich sanktuariów. Zachęcam ich wszystkich, by przedstawiali Niepokalanej Dziewicy bóle i nadzieje tego świata, w tym czasie poprzedzającym zaledwie o kilka lat wielki Jubileusz. Mogą oni być świadkami pojednania, darem Bożym i owocem Odkupienia dla osób, rodzin i narodów! Niech pielgrzymka pomoże im aby nie dopuścili, by ich życie chrześcijańskie popadło w letniość lub obojętność i by nigdy nie zapominali o dawaniu Chrystusowi Zmartwychwstałemu pierwszego miejsca w swoim życiu! Mogą Oni w świecie sprawcami pokoju, który obiecał (zob. J 14,27) i pozostawać przekonanymi o niezbywalnej wartości naipokorniejszych istnień ludzkich!
Maryja jest obecna w Kościele tak samo jak w dniu Krzyża, w dniu Zmartwychwstania i w dniu Pięćdziesiątnicy. W La Salette ukazała bardzo jasno swoją nieustanną modlitwę w intencji świata. Nigdy nie opuści ludzi, którzy są stworzeni na obraz i podobieństwo Boże i którym dane jest stać się dziećmi Bożymi (zob. J l, 12). On może prowadzić do swojego Syna wspólnotę narodów ziemi!
Powierzając Matce Bożej Pojednawczym wspólnotę diecezji Grenoble, Misjonarzy Saletynów jak również zakonników i zakonnice, którzy dzielą tę samą duchowość, z całego serca udzielani wszystkim Apostolskiego Błogosławieństwa.
Jan Paweł II, papież Watykan, 6 maja 1996 r
W stronę Spotkania 2014
7 Maja spotykają się w Krakowie przedstawiciele prowincji europejskich aby rozmawiać o przyszłorocznym spotkaniu w Polsce. Poniżej są zamieszczone materiały dotyczące poprzedniego spotkania.
Zjawienie w La Salette
W sobotę 19 września 1846 r. ukazuje się "Piękna Pani" dwojgu dzieciom pochodzącym z Corps w Alpach francuskich: jedenastoletniemu Maksyminowi GIRAUD i prawie piętnastoletniej Melanii CALVAT, które pilnują swoich krów na hali należącej do La Salette, na górze Planeau, na wysokości 1800 metrów. W kotlinie strumyka spostrzegają nagle kulę ognia - "jakby tam spadło słońce".
W oślepiającej jasności rozpoznają siedzącą kobietę z łokciami opartymi na kolanach i z twarzą ukrytą w dłoniach.
Piękna Pani podnosi się i mówi do nich po francusku:
"Zbliżcie się, moje dzieci, nie bójcie się, jestem tu po to, by wam opowiedzieć wielką nowinę"
Robi kilka kroków w ich kierunku. Nabrawszy pewności, Maksymin i Melania zbiegają ze zbocza na dół.
Stają teraz tuż przy niej. Piękna Pani cały czas płacze. Jest wysoka i cała ze światła. Ubrana jak miejscowe kobiety w długą suknię, w wielki fartuch wokół bioder, w chustkę skrzyżowaną na piersiach i zawiązaną na węzeł na plecach, w czepek wieśniaczki. Szeroki, płaski łańcuch biegnie brzegiem jej chusty. Inny łańcuch podtrzymuje na jej piersi wielki krucyfiks. Pod ramionami krzyża, po prawej ręce Chrystusa znajdują się obcęgi, po lewej młotek. Z postaci Ukrzyżowanego wypływa cała światłość, z której jest utworzona zjawa, światłość, która tworzy iskrzący się diadem na czole Pięknej Pani. Róże otaczają wieńcem jej głowę, obrębiają jej chustę, zdobią obuwie.
Oto, co Piękna Pani mówi do pasterzy, najpierw po francusku:
"Jeżeli mój lud nie zechce się poddać, będę zmuszona puścić ramię Mojego Syna. Jest ono tak mocne i ciężkie, że dłużej nie mogę go podtrzymywać. Od jak dawna cierpię z waszego powodu! Chcąc, by Mój Syn was nie opuścił, muszę Go nieustannie o to prosić, a wy sobie nic z tego nie robicie. Choćbyście się nie wiedzieć, jak modlili, nie wiedzieć, co robili, nigdy nie zdołacie wynagrodzić trudu, którego się dla was podjęłam. Dałam wam sześć dni do pracy, siódmy zastrzegłam sobie i nie chcą mi go przyznać. To właśnie czyni ciężkim ramię Mojego Syna! Również woźnice przeklinają, mieszając z przekleństwami imię Mojego Syna. To są dwie rzeczy, które czynią tak bardzo ciężkim ramię Mego Syna. Jeżeli zbiory się psują, to tylko z waszej winy. Pokazałam wam to w roku ubiegłym na ziemniakach. Wy jednak nic sobie z tego nie robiliście. Przeciwnie, kiedy znajdowaliście zgniłe ziemniaki, przeklinaliście mieszając z przekleństwami imię Mojego Syna. Będą się psuły nadal, a tego roku na Boże Narodzenie nie będzie ich wcale."
Słowo "pommes de terre" wprawia w zakłopotanie Melanię. W gwarze, której się używa w tej okolicy, na ziemniaki mówi się "las truffas". Pasterka zwraca się więc do Maksymina... ale Piękna Pani ją uprzedza:
"Nie rozumiecie tego, moje dzieci? Zaraz powiem wam to inaczej."
Piękna Pani powtarza ostatnie zdanie i prowadzi dalszą rozmowę w narzeczu z Corps:
"si la recolta se gasta... Si ava de bla... Jeżeli macie zboże, nie trzeba go siać. Wszystko, co posiejecie, zje robactwo a to, co wzejdzie, rozsypie się w proch przy młóceniu. Nastanie wielki głód. Zanim głód nadejdzie, dzieci w wieku poniżej siedmiu lat dostaną dreszczy i będą umierać na rękach trzymających je osób. Inni będą pokutować z powodu głodu. Orzechy zrobaczywieją, a winogrona zgniją"
W tym miejscu Piękna Pani powierza tajemnicę Maksyminowi, później — Melanii. Następnie mówi do obojga dzieci:
"Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża, a ziemniaki same się zasadzą. Czy dobrze się modlicie, moje dzieci?"
— "Nie bardzo, proszę Pani!" — odpowiadają obydwoje.
"Ach! moje dzieci, trzeba się dobrze modlić wieczorem i rano. Jeżeli nie macie czasu, zmówcie przynajmniej "Ojcze nasz i Zdrowaś," a jeżeli będziecie mogły módlcie się więcej. W lecie ma mszę świętą chodzi tylko kilka starszych niewiast Inni pracują w niedzielę przez całe lato. W zimie, gdy nie wiedzą, co robić, idą na mszę św. jedynie po to, by sobie drwić z religii. W czasie Wielkiego Postu jedzą mięso jak psy. Moje dzieci, czy nie widziałyście kiedyś zepsutego zboża?"
— "Nie. proszę Pani" — odpowiadają dzieci.
Wówczas Piękna Pani zwraca się do Maksymina:
"Lecz ty, moje dziecko, musiałeś je kiedyś widzieć, w Coin, razem z twoim ojcem. Właściciel pola powiedział wówczas do twego ojca: "Chodźcie zobaczyć, jak moje zboże się psuje". Poszliście razem. Twój ojciec wziął dwa lub trzy kłosy w dłonie, pokruszył je i wszystko obróciło się w proch. Wracaliście później do domu. Kiedy byliście około godziny drogi od Corps, ojciec dał ci kawałek chleba, mówiąc: "Masz dziecko, jedz jeszcze chleb w tym roku, bo nie wiem, czy go kto będzie jadł w roku przyszłym jeżeli zboże będzie się dalej tak psuło."
— "O tak, proszę, Pani!" — odpowiada Maksymin — "teraz sobie to przypominam. Przed chwilą o tym nie pamiętałem."
I Piękna Pani kończy, nie w gwarze, ale po francusku:
"A więc, moje dzieci, ogłoście całemu mojemu ludowi."
Później posuwa się naprzód, przekracza strumyk i nie oglądając się, powtarza z naciskiem:
"A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi."
Piękna Pani wspina się po krętym zboczu, które wznosi się w stronę le Collet (mała przełęcz). Tam, unosi się do góry. Dzieci dobiegają do niej. Ona spogląda w niebo, potem ku ziemi. Zwrócona w kierunku południowo-wschodnim, "rozpływa się w świetle." Potem znika również światłość...
Dnia 19 września 1851 r., po "przeprowadzeniu dokładnych i surowych badań" zdarzenia, świadków, treści orędzia i oddźwięku na nie, Philibert de Bruillard, biskup z Grenoble, zawyrokuje w swoim orzeczeniu doktrynalnym, że "objawienie Najświętszej Dziewicy dwojgu pasterzom, 19 września 1846 r. na jednej z gór w łańcuchu Alp, położonej w parafii La Salette,... posiada wszelkie znamiona prawdy i że wierni mogą w nie wierzyć bez obawy błędu."
Ks Stanisław Witkowski ms jest doktorem habilitowanym
Papieska Rada "Sprawiedliwość i Pokój"
Wyciąg z Konstytucji Apostolskiej Pastor Bonus...
Papieska Rada Sprawiedliwości i Pokoju
Artykuł 142.
Rada stara się aby na świecie była wspierana sprawiedliwość i pokój według Ewangelii oraz nauka społeczna Kościoła.
Artykuł 143.
§ 1. Będzie zgłębiać Naukę Społeczną Kościoła zangażując się w jej jak najszersze poznanie, i w to, aby była wprowadzana w praktykę w poszczególnych wspólnotach, zwłaszcza w tym co dotyczy relacji pracownik – pracodawca, aby była coraz bardziej przeniknięta duchem ewangelii.
§ 2. Będzie zbierać informacje i wyniki analiz dotyczących sprawiedliwości i pokoju, postępu wsród narodów, naruszania praw ludzkich, będzie je oceniać i odpowiednio do okoliczności zaangażuje w wyniki tych działań organizacje episkopatów. Będzie publikować raporty wspólnie z miedzynadzynarodowymi organizacjami i innymi zewnętrznymi instytucjami, także spoza Kościoła katolickiego, które zajmują się szczerze popieraniem wartości sprawiedliwości i pokoju w świecie.
§ 3.Będzie się starać aby wsród narodów tworzyła się wrażliwość na pokój, zwłaszcza z okazji Miedzynarodowego Dnia Pokoju.
Artykuł 144 Rada posiada specjalną relację z Sekretariatem Stanu zwłąszcza, gdy sprawy sprawiedliwości i pokoju mają być omawiane publicznie w dokumentach lub ogłoszeniach.
Książki w języku polskim
Bibliografia w języku francuskim Bibliografia w języku niemieckim
Pozycje książkowe o tematyce saletyńskiej – Wydawnictwie La Salette:
1. „Piękna Pani", Ch. de Salmiech MS, przeł. ks. T. Ptak MS, Kraków 2008
- Jedna z pierwszych powojennych pozycji w j. polskim, przybliżająca historię objawienia w La Salette.
Pozycja została poprawiona i wydana w nowym formacie. Format: 12 x 16,50 cm Stron: 96.
2. „La Salette, opis Objawienia i sens Orędzia", przeł. ks. A. Hamielec MS, Kraków 1985
- Zwięzły i dokładny opis objawienia Matki Bożej oraz krótki komentarz orędzia wskazujący na jego istotę.
Książka dostępna jest też w języku: niemieckim, rosyjskim, łotewskim, ukraińskim, białoruskim.
3. „Drogi Krzyżowe z La Salette", opracował ks. J. Pochwat MS, Kraków 2005
- 13 rozważań Męki Pańskiej w oparciu o Biblię i orędzie z La Salette. Rozważania pochodzą z różnych stron świata, gdzie pracują księża saletyni. Znajdziemy tu drogi krzyżowe pochodzące z Francji, Polski, Niemiec, Włoch, Anglii i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.
4. „La Salette, dar Chrystusa dla Kościoła", J. Jaouen MS, przeł. M. Taszycka, Kraków 1989
- Gruntowne, historyczno-teologiczne opracowanie dotyczące objawienia Matki Bożej w La Salette.
5. „Maksymin i Melania. Pasterze z La Salette", J. Stern MS, przeł. ks. J. Pochwat MS, Kraków 2008. Książka została wydana w nowej szacie graficznej i kolorowymi zdjęciami przedstawiającymi miejsce objawienia. Format: 14 x 20,5 cm. Stron: 32. Trzeźwe i bezstronne, historycznie udokumentowane spojrzenie na losy pasterzy z La Salette.
6. „Bądź pozdrowiona płacząca Matko", śpiewnik, oprac. ks. J. Pochwat MS, Kraków 2010
Wydanie II poprawione i poszerzone. - Zawiera pieśni ku czci Matki Bożej z La Salette z nutami i chwytami gitarowymi. Pomocny zarówno w czasie liturgii Mszy św., jak i poza nią na pielgrzymce, obozie itp. Format: 14,5 x 20,5 cm.
7. „Dzieje kultu Matki Bożej Saletyńskiej w dębowieckim sanktuarium", ks. P. Jamioł MS, Kraków 1996. - Książka jest swego rodzaju kompendium zawierającym dzieje kultu Matki Bożej i dziejów sanktuarium w Dębowcu.
8. „Zarys kultu Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu", ks. P. Jamioł MS, Kraków 1996
Orędzie Matki Bożej z La Salette ujęte w formę słowno-muzycznej prezentacji, zawierającej także piosenki i poezję maryjną.
9. „Misjonarz łez Maryi z La Salette", ks. Józef Pochwat MS, Kraków 1998
- Pozycja ukazuje życie i duchowość księdza Sylwana Marii Giraud MS, kapłana, który położył fundamenty duchowości saletyńskiej i kapłańskiej.
10. „Orędzie Maryi z La Salette", ks. Emil Ritz MS, Kraków 2001
- Treść zawarta w książce jest próbą nowego odczytania orędzia w świetle Biblii, nauczania Kościoła i osobistego spotkania człowieka z Bogiem. Autor dużą część swego życia poświęcił jako kapelan w sanktuarium w La Salette dla grup niemieckojęzycznych.
11. „Cierpienie... czy łaska?" - Dariusz Regucki, Kraków 2002, wyd. I
- Poprzez fakty historyczne, wplecione w fikcję literacką, czytelnik zostanie poprowadzony do zgłębienia wiary w Boga. Środkiem do odkrycia kochającego Boga jest fakt objawienia Matki Bożej w La Salette i Jej Orędzie przekazane dzieciom.
12. „La Salette die Erscheinung – die Botschaft", ks. Roger Castel MS; tłum: Claire Acéti, Kraków 2005
- Zwięzły i dokładny opis objawienia Matki Bożej oraz krótki komentarz teologiczny Orędzia wskazujący na jego istotę. Jest to tłumaczenie na język niemiecki. Bogato ilustrowane, zawiera trzy zdjęcia panoramiczne z La Salette.
13. „Nowenna do Matki Bożej Saletyńskiej", red. ks. Franciszek Gutter MS, Kraków 2006/11/13, wyd. III
- Książeczka zawiera tekst nabożeństwa Nieustającej Nowenny do Matki Bożej Saletyńskiej wraz z pieśniami. Pozycja została wydana w nowej szacie graficznej, w pełnym kolorze i na papierze kredowym z fotografiami sanktuarium w Dębowcu.
14. „Dębowiec Polskie La Salette – Przewodnik", oprac. Iwona Józefiak, Kraków 2013, wyd. III.
- Przewodnik jest pomocą dla pielgrzymów, którzy chcą zwiedzić sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu. Zawiera dokładny program pracy duszpasterskiej i zdjęcia pokazujące poszczególne miejsca sanktuarium. Format: 13,5 x 20 cm; stron: 36.
15. „La Salette miejsce objawienia", praca zbiorowa, Kraków 2006, wyd. I.
- Album „La Salette miejsce objawienia" ukazuje w fotografiach piękno miejsca pielgrzymkowego jakim jest La Salette. Przedstawia świadków objawienia oraz orędzie im przekazane przez Piękną Panią 19 września 1846r.
16. „Dębowiec miejsce pojednania", praca zbiorowa, Kraków 2006, wyd. I.
- Album przedstawia kult Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu. Zdjęcia archiwalne przedstawiają początki powstania Sanktuarium. Szczególną część pozycji stanowią fotografie z koronacji słynącej łaskami figury Matki Płaczącej. Uroczystość odbyła się 15 IX 1996 r.
17. „Dębowiecka Królowa", opracowała Iwona Józefiak, Dębowiec 2006, wyd. I.
- Książka ukazuje kolejne etapy przygotowania koronacji słynącej łaskami figury Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu. Autorka opracowania w ten sposób składa hołd Pięknej Pani z La Salette w 10 rocznicę koronacji Jej figury.
18. „Nasz Brat Bronisław z Dębowca", ks. Piotr Jamioł MS, Kraków 2007, wyd. I.
- W książce przedstawiono sylwetkę duchową brata Bronisława Glanca MS (1906- 1986) na tle etapów jego życia, z podkreśleniem jego nieprzeciętnej odwagi w realizacji podjętych zamierzeń i ukazano bogate życie wewnętrzne. Przypomnienie jego biografii jest potrzebne, nie tylko z racji starań o rozpoczęcie w przyszłości procesu beatyfikacyjnego, ale bardziej z powodu zawartego w książce przesłania, aktualnego dla Kościoła w każdym czasie i miejscu.
19. „Pozwólcie pojednać się z Bogiem", praca zbiorowa, Kraków 2007, wyd. I.
- Pozycja jest pierwszą książką z nowej serii wydawniczej zatytułowanej: Studia Salettensia. Tematem tej pozycji jest pojednanie. Pojednanie to charyzmat, który został powierzony przez Boga i Kościół – jako dar i zadanie – zgromadzeniu Misjonarzy Saletynów.
20. „50 lat formacji intelektualnej Misjonarzy Saletynów na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie", ks. Piotr Jamioł MS, Kraków 2008 - Pozycja jest drugą z serii wydawniczej zatytułowanej: Studia Salettensia. Tematem książki jest szczegółowa analiza formacji intelektualnej Misjonarzy Saletynów na PAT w Krakowie. Format: 14,50 x 20,50 cm. Stron: 200.
21. „Nabożeństwo do Matki Bożej Płaczącej objawionej na Górze La Salette"- modlitewnik, redakcja ks Franciszek Gutter MS, Kraków 2008
- Modlitewnik zawiera tekst Nabożeństwa Nieustającej Nowenny do Matki Bożej Saletyńskiej. Nabożeństwo to zostało uroczyście zapoczątkowane w Dębowcu w 1982 roku, podczas odpustu wrześniowego. Dopełnieniem modlitewnika są pieśni do MB Saletyńskiej, litanie, nabożeństwo Drogi Krzyżowej i rozważania różańcowe. Pozycja została poprawiona i wydana w nowej szacie graficznej. Oprawa twarda. Format: 11,8 x 16,5 cm; Stron: 240
22. „La Salette de création à Créateur, La Salette od stworzenia do Stwórcy". Redakcja i zdjęcia: ks. Zbigniew Cybulski MS, Kraków 2009
- Album „La Salette de création à Créateur, La Salette od stworzenia do Stwórcy" pokazuje naturalną scenerię objawienia na La Salette. Poezja w języku francuskim i polskim wyraża zachwyt człowieka wobec Stwórcy i miłość do Maryi, która prowadzi nas do swojego Syna.Format: 21,5 x 25 cm; Stron: 68; oprawa twarda.
23. „Kapitan Darreberg", Henri Perin MS, Kraków 2010
- Książka jest świadectwem, które zostawił kapitan Darreberg pilot samolotu myśliwskiego w czasie II wojny światowej jak i ks. Henri Perrin MS. Obydwaj oddani Matce Bożej i zawsze gotowi przekazywać „całemu jej ludowi" wielką nowinę, którą przyszła nam oznajmić 19 września 1846 roku na górze La Salette. Format: 12 x 16,50 cm; stron: 160.
24. „Spotkanie z Maryją w La Salette" – modlitewnik, oprac. ks. Józef Pochwat MS, Kraków 2010, wyd. II
Pozycja jest modlitewnikiem, który ma na celu przybliżyć człowieka do Boga. Takie bowiem jest Orędzie Maryi z La Salette, która głosząc wezwanie do pokuty i nawrócenia, pragnie pojednania człowieka z Bogiem. Bogactwo Słowa Bożego oraz słowa Najświętszej Maryi Panny wraz z odpowiednimi modlitwami są pomocą w rozwoju życia wewnętrznego, tak dla osób duchownych, jak i świeckich. Papier kredowy. Fotografie w kolorze. Format: 11 x 18,50 cm; Stron: 240, oprawa twarda.
25. „Maryja Matka Ludu Bożego", praca zbiorowa, Kraków 2010, wyd. I
- Pozycja jest czwartym tomem serii „Studia Salettensia" poświęconym Matce Pana. Artykuły zawarte w książce są w większości pokłosiem interdyscyplinarnego sympozjum pod hasłem: „Maryja, Matka Ludu Bożego", które odbyło się w czerwcu 2009 r. w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Saletynów w Krakowie. Format: 14,5 x 20,5 cm; stron: 292.
26. „Przez Maryję ku wcielonemu Słowu", praca zbiorowa, Kraków 2012, wyd. I
- Pozycja jest piątym tomem serii „Studia Salettensia" poświęconym Matce Pana. Artykuły zamieszczone w książce stanowią w zasadniczej części pokłosie dwóch sympozjów naukowych. Pierwsze odbyło się w sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej w Dębowcu w czerwcu 2010 r. i było poświęcone Maryi jako Matce Ludu Bożego. Drugie zaś gościło w WSD Księży Misjonarzy Saletynów w czerwcu 2011 r. w Krakowie. Format: 14,5 x 20,5 cm; stron: 244.
Historia Zgromadzenia
1846 19 września - Objawienie Najświętszej Maryi Panny na La Salette. 20 września -pierwsza spisana relacja (relacja Pra). Zimą, głód, który trwał od 1845 r., zdziesiątkował Francję i Europę.
1847 Kampanie prasowe - wielkie sprawozdanie (Lagier, Bez, Long, Lambert ... ). 19 września: co najmniej 30.000 pielgrzymów na Świętej Górze. Osiem konferencji na temat wydarzenia na La Salette w Kurii Biskupiej w Grenoble w listopadzie grudniu.
1848 Rewolucja we Francji, zamieszki w Europie.
1849 15.000 pielgrzymów zapisało się już do Bractwa Matki Bożej Pojednawczyni z La Salette.
1850 25 września Maksymin spotyka proboszcza z Ars (J. Stern, La Salette, t. 3, s. 25).
1851 Afera z tajemnicami (J. Stern, La Salette, t. 3, s. 25). List pasterski biskupa de Bruillard z 19 września. Objawienie jest autentyczne, kult zatwierdzony, będzie budowany kościół.
1852 Nowy list pasterski: 25 maja położenie kamienia węgielnego, została utworzona grupa misjonarzy diecezjalnych: Misjonarzy Matki Bożej z La Salette.
1854 List pasterski biskupa Ginoulhiac, potwierdzający decyzję biskupa de Bruillard i odrzucający zastrzeżenia przeciwników.
1858 2 lutego księża Archier, Berlioz, Albertin, Bossan, Buisson i Petit składają pierwsze śluby w kaplicy kurii biskupiej.
1860 Ksiądz Sylvain-Maria Giraud składa pierwsze śluby. Misjonarz i autor religijnych utworów dotyczących duchowości zostaje mianowany mistrzem nowicjatu.
1865 Ks. Giraud, wybrany superiorem, pracuje nad stworzeniem prawdziwego ducha zakonnego we wspólnocie. Zaczyna wydawać "Les Annales de Notre Dame de la Salette".
1869-70-71 Sobór Watykański I. Wojna francusko-niemiecka. Komuna Paryska.
1875 Maksymin Giraud umiera w Corps 1 marca,
1876 Bp Fava prosi wspólnotę, aby wypracowała nową konstytucję głosowaną punkt po punkcie. Ks. Archier został wybrany superiorem generalnym. Ks. Jan Berthier zakłada szkołę apostolską.
1878 Papież Leon XIII zachęca bpa Fava i ks. Henryka Berthier, aby zabiegali o zatwierdzenie konstytucji przez stolicę świętą.
1879 Pierwsze śluby wieczyste księży: Archier, Buisson, Henryka Bertier, Jana Berthier, Perrin i Chapuy. Misja w Norwegii zostaje powierzona na dziesięć lat Misjonarzom Matki Bożej z La Salette. 18 kwietnia instytut zostaje uznany na prawach papieskich. 20 i 21 sierpnia ukoronowanie Matki Bożej na La Salette i konsekracja Bazyliki.
1880 Wyjazd do Norwegii (2 księży, 2 braci, 7 studentów teologii). We Francji przyjęto prawa skierowane przeciwko zgromadzeniom zakonnym.
1881 We Francji zaczynają obowiązywać prawa zakazujące działalności szkół zakonnych. Seminarium przenosi się do Szwajcarii.
1892 Księża Pajot i Vignon w Hartford (Connecticut): początek ekspansji do Ameryki Północnej.
1896 Otwarto Seminarium w Rzymie. W ciągu 20 lat ukończyło je około 150 zakonników.
1899 Saletyni francuscy przybywają na Madagaskar i do Kanady za¬chodniej (Saskatchewan).
1901 Prawo zakazujące stowarzyszeń religijnych. Rada generalna znalazła miejsce schronienia (Tournai, Belgia).
1902 Zarząd generalny przenosi się do Szwajcarii, później do Włoch (Salmata). Pięciu pierwszych saletynów przyjeżdża do Polski (Kraków). Ks. Klemens Moussier wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych i Brazylii.
1904 Umiera Melania Calvat w Altamura (Bari, Włochy).
1905 We Francji: nowa ustawa o rozdziale Kościoła od państwa.
1914-18 Pierwsza wojna światowa. Zakonnicy francuscy mogą powrócić do Francji.
1923 Saletyni amerykańscy dołączają do saletynów francuskich z Madagaskaru (Antsirabe) w przewidywaniu pracy misyjnej w Sakalava (Wybrzeże Zachodnie).
1926 Ostateczne zatwierdzenie Reguły.
1934 Pierwsze podziały na prowincje: Francja, Polska, Stany Zjednoczone, Brazylia.
1936 Przybycie saletynów do Argentyny (najpierw z Polski, później ze Stanów Zjednoczonych).
1937 Prowincja z Hartford zakłada misję w Arakan w Birmie, misja długo poddawana próbie w okresie inwazji japońskiej, następnie przerwana z powodu prześladowania przez prawo państwowe.
1938 Saletyni w Szwajcarii i w Lichtensteinie tworzą prowincję.
1939 - 45 Druga wojna światowa.
1943 Bp Caillot przypomina Misjonarzom Saletynom, że La Salette jest ich kolebką i domem macierzystym zgromadzenia.
1945 W Stanach Zjednoczonych powstaje nowa prowincja: Attleboro.
1946 Angola: saletyni szwajcarscy rozpoczynają misję. Setna rocznica objawienia. Kongres Maryjny w Grenoble - La Salette.
1948 Filipiny, misja otwarta przez saletynów z Attleboro.
1961 Trzecia prowincja w Stanach Zjednoczonych utworzona w SI. Louis, Missouri.
1962 Sobór Watykański II. Dzieła włoskie stały się prowincją Maryi Pośred¬niczki.
1967 Czwarta prowincja w Stanach Zjednoczonych (Olivet, następnie Milwaukee, Wisconsin).
1982 Filipiny stają się prowincją. Antsirabe - Madagaskar staje się prowincją.
1985 Zatwierdzenie konstytucji poprawionych po Soborze Watykańskim II.
1988 Na Madagaskarze powstaje jedna prowincja dla całej wyspy. Księża z Indii, uformowani na Filipinach, otwierają misję Kerala (Indie).
1990 Prowincja polska zakłada nowe placówki w Niemczech, na Słowacji, Ukrainie i Białorusi.
1991 Pierwsi nowicjusze południowo - amerykańscy w Cochabamba, w Boliwii.
1995-96 Rok jubileuszu 150 -lecia objawienia Matki Bożej na La Salette .
2000 Zjednoczenie czterech prowincji amerykańskich Milwaukee, Hartford, Attleboro, St. Louis.
2006 Powstaje prowincja w Indii.
2012 Angola staje się prowincją.
2012 Zjednoczenie prowincji Szwajcarskiej i Polskiej
Komisje
Komisje na poziomie Zgromadzenia:
Komisja Formacyjna
Jacek Pawłowski, MS
Jojohn Chettiyakunnel, MS
Celestino Muhatili, MS (Angola)
Diego Armando Diaz, MS (Argentina)
Tiago Costa da Silva, MS (Brasil)
Leonard Tovondrainy, MS (France)
Jojo Kachappilly, MS (India)
Heliodoro Santiago Bernardos, MS (Italia)
Gérard Ramaroson, MS (Madagascar)
Patrick Kyaw Lin, MS (Myanmar)
Edward Brown, MS (North America)
Eugene Andaya, MS (Philippines)
Marcin Ciunel, MS (Polska)
Komisja Ekonomiczna
Andrzej Zontek, MS
Jacek Pawłowski, MS
Jojohn Chettiyakunnel, MS
Francisco Muca, MS (Angola)
Dominique Mabboux, MS (France)
Bernard Baris, MS (North America)
Elmer Galiza, MS (Philippines)
Komisja Justitia e Pax
Manuel dos Reis Bonfim, MS
Venâncio Nunda, MS
Edegard Silva Junior, MS (Brasile/Mozambique)
Stanisław Rogala, MS (Italia)
Robert F. Ippolito, MS (North America)
Komisja Teologiczna
Jacek Pawłowski, MS
Jojohn Chettiyakunnel, MS
Eusébio Kangupe, MS (Angola)
Biju Abraham, MS (India)
Flavio Gilio, MS (North America)
Karol Porczak, MS (Polska)
Konstytucje
CZĘŚĆ PIERWSZA - Konstytucje: zasady teologiczne i prawne
I ZGROMADZENIE
1. Misjonarze Matki Bożej z La Salette tworzą w łonie ludu Bożego Zgromadzenie zakonne i apostolskie, poświęcone posłudze pojednania.
2. Zgromadzenie obejmuje księży i braci, połączonych tym samym powołaniem do życia zakonnego. Stolica święta określa nas mianem zgromadzenia zakonnego kleryckiego na prawie papieskim.
3. Wszczepieni przez chrzest w Kościół uczestniczymy w jego posłannictwie. Przez profesję ślubów publicznych: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, poświęcamy się temu posłannictwu z nowego tytułu i zobowiązujemy się do życia we wspólnocie zakonnej, która jest znakiem królestwa niebieskiego.
4. Poruszeni przez Ducha Świętego, który skłonił Syna Bożego, aby doświadczył naszego człowieczeństwa i umarł na krzyżu dla pojednania świata ze Swym Ojcem, chcemy w świetle Objawienia Matki Bożej w La Salette być oddanymi sługami Chrystusa i Kościoła, aby się dokonała tajemnica pojednania.
5. Wierni swoim początkom żywimy głęboką miłość do Maryi, Matki Chrystusa i Kościoła. Przez nasze apostolstwo naśladujemy przykład służebnicy Pańskiej, która została ustanowiona Pojednawczynią, osobliwie pod krzyżem.
6. Staramy się ukazywać wartości na wskroś ewangeliczne: modlitwy, pokuty i gorliwości, zawarte w orędziu Matki Bożej z La Salette, które nas wzywa do nawrócenia. Sami również usiłujemy żyć tymi wartościami, abyśmy zarówno przez świadectwo życia, jak i przez słowa pomagali otwierać ludzkie serca na Dobrą Nowinę, której przekazywanie wszystkim ludziom jest naszym posłannictwem.
II KONSEKRACJA ZAKONNA
7. Chrystus jest regułą naszego życia.
8. Przez chrzest mamy udział w tajemnicy Jego Śmierci i zmartwychwstania. Odpowiadając dobrowolnie i całkowicie na Jego wezwanie, chcemy naśladować Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. W ten sposób przez profesję ślubów publicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, jesteśmy poświęceni Bogu. Konsekracja zakonna, przeżywana w intymnej komunii z Chrystusem, doprowadzi nas do całkowitego oddania się na Jego służbę i na służbę naszych bliźnich.
9. Pociągnięci przez Chrystusa idziemy za Nim w czystości, ofiarując Bogu przez ślub naszą osobę w doskonałej wstrzemięźliwości i w bezżeństwie dla Królestwa Niebieskiego. W ten sposób chcemy kochać Pana miłością ponad wszelką miłość, w odpowiedzi na wielką miłość, którą On sam wcześniej nas ukochał i dawać świadectwo o przyszłym Królestwie, w którym On będzie wszystkim dla wszystkich. Ponadto będziemy się starać nieustannie rozwijać nasze władze uczuciowe, w które Pan nas wyposażył, abyśmy się stali poprzez bezinteresowne i szczere przyjaźnie, głęboko ludzkie i otwarte na wszystkich narzędziami miłości współczującej, którą Bóg otacza wszystkich ludzi.
10. Pragnąc być ubogimi jak Chrystus za przykładem Apostołów, którzy opuścili wszystko, aby iść za Nim, staramy się o urzeczywistnienie w nas ewangelicznego oderwania. Ufni w Opatrzność Ojca pragniemy być wolnymi od nadmiernych trosk o dobra tego świata, aby szukać przede wszystkim Królestwa Bożego i dawać skuteczną odpowiedź na "krzyk ubogich". Przez ślub zrzekamy się prawa do niezależnego od przełożonych używania dóbr materialnych i rozporządzania nimi. Zobowiązujemy się żyć prosto i skromnie, dzielić po bratersku nasze zdolności, nasz czas i owoce naszej pracy w służbie naszego wspólnego posłannictwa.
11. Idąc śladami Chrystusa, który stał się posłuszny aż do śmierci krzyżowej, łączymy się głęboko ze zbawczą wolą Ojca, której poddajemy całe nasze życie. Tę wolę oznajmia nam Kościół, Zgromadzenie, przełożeni, lecz również powinniśmy jej szukać z naszymi braćmi poprzez konkretne sytuacje życiowe. Przez ślub zobowiązujemy się być posłusznymi prawowitym przełożonym, gdy nam rozkazują zgodnie z konstytucjami, i Ojcu św. jako naszemu najwyższemu przełożonemu.
12. Przez naszą konsekrację zobowiązujemy się prowadzić życie braterskie, uwierzytelnione przez Kościół, i wyznawać te same ideały. Zachowując trzy śluby, zdobywamy konieczną wolność, byśmy się mogli oddać całkowicie naszej rodzinie zakonnej i jej apostolstwu. Tylko w miarę podejmowanych przez nas, razem z naszą wspólnotą, wysiłków, by wcielić w życie ten ideał, możemy dawać w całej prawdzie świadectwo o pierwszeństwie wartości ewangelicznych.
13. Chcemy żyć naszą konsekracją zakonną na wzór Maryi, "której życie jest regułą postępowania dla wszystkich," i której nieustanne wstawiennictwo wspiera nasze wysiłki. W trosce, by odpowiedzieć na Jej wezwanie, które nieustannie do nas kieruje przez swoje Objawienie, staramy się poświęcić całkowicie, tak jak Ona, Służebnica Pańska, osobie i dziełu Jej Syna.
III ŻYCIE WE WSPÓLNOCIE
14. W odpowiedzi na Boże wezwanie, i starając się wprowadzić w życie to, o co modlił się Chrystus: "aby byli jedno..., aby świat uwierzył", zobowiązujemy się żyć razem naszym powołaniem apostolskim do pojednania, zjednoczeni w tej samej wierze, w tej samej nadziei i ożywieni przez tego samego Ducha, tworząc jedno serce i jedną duszę w tej samej rodzinie zakonnej.
15. Zjednoczeni przez chrzest, przez profesję rad ewangelicznych, przez nasze nabożeństwo do Maryi, Pojednawczyni grzeszników, przez posłannictwo naszego Zgromadzenia, jedynie jako wspólnota jesteśmy dla świata świadkami obecności Boga wśród nas i mocy Ewangelii do zgromadzenia w jednej wspólnocie braterskiej ludzi wszystkich języków, ras i narodów.
16. W prawdziwym duchu miłości każdy członek zgromadzenia jest odpowiedzialny za żywotność swojej wspólnoty i każdy będzie rozwijał swoją osobowość przez czynne uczestnictwo w wysiłkach wszystkich, aby stworzyć klimat prawdy, zaufania i serdeczności.
17. Ożywieni tą samą miłością Chrystusa w służbie tego samego posłannictwa współodpowiadamy za nasze apostolstwo. W ten sposób jesteśmy wezwani do jednoczenia naszych wysiłków dla budowania Królestwa Bożego.
18. Godząc się na siebie, kochając się wzajemnie i przekraczając sobie w duchu miłości chrześcijańskiej, będziemy czuwali nad tym, by świadczyć sobie przysługi nawet w najdrobniejszych sprawach, które tworzą wątek życia wspólnego. Szczególną troską otoczymy naszych chorych, niedołężnych i podeszłych wiekiem braci, niosąc im całkowitą pomoc materialną, moralną i duchową, której wymaga ich stan. Zachowamy wiernie wobec Pana pamięć o naszych zmarłych, ofiarując za nich przepisane modły.
19. Przekonani o wzajemnym wpływie naszego osobistego życia z wiary i życia z wiary wspólnoty będziemy się spotykać regularnie na wspólnej modlitwie. Wspólna modlitwa, a specjalnie Eucharystia, będzie głównym źródłem, z którego będziemy czerpać wiarę i miłość, konieczne do jedności naszej wspólnoty i do wypełnienia naszego posłannictwa.
20. Aby bardziej zacieśnić więzy braterskie, które nas łączą, wykorzystamy do tego okazje, które są wyrazem ludzkiej przyjaźni i wcielają w życie nasze braterstwo.
21. Nasze wspólnoty powinny być żywymi znakami miłości Chrystusa. Będą otwarte i gościnne dla wszystkich. Nasza gościnność będzie w ten sposób świadectwem naszego pragnienia i naszej radości, by dzielić swe życie z innymi i służyć wszystkim.
IV APOSTOLSTWO
22. Nasze Zgromadzenie jest wezwane, by było znakiem i narzędziem dzieła Pojednania, dokonanego przez Chrystusa, i z którym Maryja jest tak ściśle złączona, jak nam to przypomina w swoim Objawieniu.
23. Biorąc natchnienie z orędzia Matki Bożej z La Salette, będziemy się starać:
— o pojednanie grzeszników i o wyzwolenie wszystkich ludzi przez poddanie się woli Ojca;
— o budzenie i pogłębianie wiary w ludzie Bożym, aby wszystkie rzeczywistości ludzkie były opromienione światłem Ewangelii;
— o głoszenie Dobrej Nowiny tam, gdzie nie jest jeszcze znana;
— o wzajemne zrozumienie i zbliżenie różnych religii w miłości i prawdzie;
— o zwalczanie zła, które sprzeciwia się zbawczej woli Boga i godzi w godność człowieka.
W tych różnorodnych pracach apostolskich uwypuklamy nieporównywalną rolę, jaką Maryja odegrała w historii Zbawienia i jaką jeszcze dziś odgrywa w życiu Kościoła.
24. Jako uczniowie Chrystusa żyjemy w zjednoczeniu z Nim. Jako Jego apostołowie, pozwalamy się tak jak On prowadzić Duchowi Świętemu, aby wypełnić plan miłości Ojca. Nasze życie, tak jak życie Chrystusa, będzie składało się zarówno z modlitwy, jak i z działalności apostolskiej w służbie ludzi dla Królestwa Bożego.
25. Chrystus przyszedł, aby przynieść Dobrą Nowinę wyzwolenia wszystkim ludziom. Miał On szczególny wzgląd na biednych i uciśnionych. Maryja w La Salette przesłała orędzie do całego swojego ludu przez małych i pokornych. Również my, w naszych różnych pracach apostolskich wśród całego ludu Bożego kierujemy się najpierw ku opuszczonym tego świata i ku tym, którzy stoją daleko od Boga i Kościoła.
26. Uważni na potrzeby Kościoła powszechnego i Kościołów miejscowych, i zgodnie z naszym charyzmatem uważni na znaki czasu, poświęcamy się ofiarnie pracom apostolskim, do których poprzez modlitwę i rozważanie, czujemy się powołani przez Opatrzność. Co więcej, poddajemy chętnie rewizji nasze prace apostolskie i czuwamy nad tym, by odnawiać metody pracy i przystosowywać je stale do okoliczności miejsca, czasu i do wymogów środowiska, w którym pracujemy.
27. Wszyscy jako bracia i księża uczestniczymy przez różne posługi i prace, do pełnienia których zostaliśmy wezwani, w posłannictwie Pojednania powierzonym Zgromadzeniu przez Kościół.
28 Aby lepiej spełniać swoją służbę, współpracujemy ściśle ze świeckimi, z duchowieństwem diecezjalnym i innymi zgromadzeniami pod władzą miejscowego biskupa i według duszpasterskich wytycznych Kościoła.