Artykuły filtrowane wg daty: grudzień 2013

Krótka Historia włoskiej Prowincji Misjonarzy Saletynów
Najświętszej Marii Panny Pojednawczymi
PROVINCIA ITALIANA DI MARIA MEDIATRICE


Podczas swoich podróży do Rzymu ksiądz Silvano Maria Giraud MS, zrozumiał jaką wagę ma dla młodego jeszcze Zgromadzenia posiadanie domu w stolicy chrześcijaństwa. Chodziło zarówno o przeciwstawianie się pomówieniom i plotkom na temat La Salette, o trudności jakie stwarzała tak zwana “tajemnica Melanii”, ale także chodziło utwierdzenie obecności Saletynów w Kościele. „Przybywamy za późno” - napisał ojciec Giraud z Rzymu do swoich współpracowników i pozostałych księży w sanktuarium na świętej górze.

Misjonarze Saletyni we Włoszech
Obecność Misjonarzy Matki Bożej z La Salette we Włoszech zaczyna się w 1896 r. kiedy utworzyli międzynarodowe seminarium dla filozofii i teologii. Na początku były to domy wypożyczone w Rzymie
Via De Pretis, później przy Via Cavour; w 1924 rozpoczęto budowę domu, przy Via Cavour, n° 213. Saletyni mieszkali tam od roku 1926 do 1960, kiedy to przenieśli się ostatecznie do nowego lokum w dzielnicy Monteverde Nuovo w październiku tego samego roku.
W wyniku wyrzucenia zakonów z Francji, Rada Generalna w 1901, przeniosła się z Sanktuarium we Francji do Włoch, do okolic Turynu: najpierw do Villar Focchiardo (1902-1907), później od roku 1907 do grudnia 1928 do stolicy diecezji Susa (Villa S. Pietro), a ostatecznie do Turynu, Strada Fenestrelle 117.

Pierwsza Szkoła Apostolska w Salmacie

Kiedy wyświęcono pierwszego włoskiego misjonarza saletyna, księdza Luigi Milettoi, owczesny Generał Zgromadzenia ks. Celestino Rozet otworzył w październiku 1926 małą Szkołę Apostolską, liczącą 6-7 chłopców, w Salmacie koło Nocera Umbra (Peruggia), jako zależną od wspólnoty w Rzymie. Było to możliwe
dzięki hojnej pomocy, oraz duchowi misyjnemu Matki Eleny Naldi z Reggio Calabria, która była zachwycona La Salette.
W tej Szkole, w kolejnych latach uczniowie, tak zwani Apostolini (albo aspiranci do Zgromadzenia) nigdy nie przekroczyli liczby 12-13, w jednym roku szkolnym.

Nowicjat w Turynie

W sierpniu 1931 r. , trzech aspirantów z Salmaty, wyjechało do Turynu, do nowicjatu na jeden rok. Następnego roku, po wyjeździe pozostałych chłopców do Turynu, Szkoła Apostolska została chwilowo zamknięta, zawsze była jednak jest gotowa przyjąć późniejszych seminarzystów z Rzymu na wakacje w lecie.
Tak zwane “Dzieło włoskie” zaczyna się oficjalnie w listopadzie 1938r. wraz z przekształceniem domu w Salmacie we własność Włoskiej Szkoły Apostolskiej i powstaniem domu zakonnego zależnego od Przełożonego Generalnego (Dec. C.G. 1938/11).

Szkoła Apostolska została ponownie otwarta w 1939 r., w wigilię wybuchu drugiej wojny światowej. W najbardziej niebezpiecznym okresie, kiedy przechodził front (1943-1945) była przeniesiona do Belvedere di Campodonico (Ancona). Z powodu rozbudowy domu w Salmacie, aspiranci spędzili rok szkolny 1950-1951 w domu w Turynie przy ulicy Fenestrelle. Po ukończeniu prac, (wrzesień 1951), Salmata mogła przyjąć około czterdziestu uczniów, a ta liczba w latach następnych rosła aż do około 90 chłopców.

Wice Prowincja

W międzyczasie (9 października 1948) “Dzieło włoskie”, zależne bezpośrednio od księdza Generała, zostało oficjalnie zatwierdzone i stało się niezależne: ks. Carmine Savinelli MS, został jego pierwszym Przełożonym Delegowanym. Następnie 7 lipca 1952 zostało ono podniesione do rangi Vice-Prowincji, a ks. P. Savinelli został potwierdzony jako Przełożony Vice-Provinciał; w listopadzie 1961 zstąpił go ks. Francesco Molinari.

Prowincja Włoska

Została utworzona 21 grudnia 1961 r. pod nazwą Najświętszej Marii Panny Pośredniczki, mając za siedzibę dom w Turynie przy ulicy Fenestrelle, 117. Kolejnymi Przełozonymi Prowincjalnymi byli księża: Pietro Rampietti, Carmine Savinelli, Giuseppe Nuzzo, Celeste Cerroni, Francesco Molinari, Sergio Abbate, Silvano Marisa, Celeste Cerroni, Silvano Marisa, Heliodoro Santiago Bernardos.

Nauka w liceum oraz studia filozofii i teologii była kontynuowana w różnych miejscach: we Fryburgu, (Szwajcaria), w Chieri, Suzie, w Turynie, w Rzymie, w Neapolu.

W 1962 r. w Turynie (Corso Francia, 340/20, obecnie Via Madonna della Salette) zostało otwarte Seminarium dla studentów filozofii i teologii, ale w 1964 studenci teologii wyjechali studiować do Seminarium Międzynarodowego w Rzymie i w Turynie pozostali jedynie uczniowie liceum.

W latach 1966 do 1973 Seminarium przy Corso Francia w Turynie było zamienione w Misyjną Szkołę dla północnych Włoch. Niestety w następstwie kryzysu powołań, który dotknął całego Kościoła dwie Szkoły Apostolskie zostały zamknięte: w Salmacie w 1972 i w Turynie w 1973.

Parafia w Rzymie i w Neapolu oraz Centrum Powołaniowe w Neapolu.

W1960 została powierzona Vice Prowincji włoskiej Parafia Matki Bożej z La Salette w dzielnicy Monteverde Nuovo w Rzymie. Szukano nowych dróg na zdobywanie powołań. Dlatego 20 października 1972 zainicjowano nową parafię w Neapolu w dzielnicy Traiano, Via Romolo e Remo, 56, w diecezji Pozzuoli. Tam też powstało centrum powołaniowe przy tej samej ulicy, ponieważ z tego rejonu pochodziło już kilku zakonników saletynów.

W 1978 Biskup Pozzuoli powierzył prowincji włoskiej Centrum Powołaniowe :Centro Vocazionale "Villaggio del Fanciullo", - Wioska Dzieci, na obrzeżach miasta dla wzbudzania powołań do diecezji i do zakonów. Od października 1982 otworzono na nowo Seminarium dla prowincji Włoskiej z tymczasową siedzibą w Domu Generalnym w Rzymie.

11 września 1994 utworzono w prowincji włoskiej nową Wspólnotę w Veronie, a dokładniej w miejscowości Badia Calavena, parafia Najświętszej Trójcy. Poza pracą parafialną, trzech księży miało się zajmować promocją charyzmatu Pojednania w diecezji, wspierać apostolat świeckich i poszukiwać powołań.
Prowincja pomimo małej liczby księży i braci zakonnych, stale wysyłała Misjonarzy na misje zagraniczne. Była obecna w innych prowincjach: w Brazylii przez trzy lata pracował ks. Giuseppe Nuzzo, na Madagaskar wyjechali ks. Enzo Procacci, oraz bracia Nicola Santucci i brat Davide Giua.

Misja.
Od początku istnienia Prowincji i wraz z jej wzrostem, wszyscy misjonarze angażowali się w różne inicjatywy aby szerzyć Orędzie pojednania w różny sposób: publikując czasopismo La Salette, wydając ksiązki, i broszury, dając początek grupom modlitewnym o duchowości saletyńskiej jak na przykład: Wieczernik, Płomień misyjny, Przyjaciele powołań, Misjonarki Maryi Pojednawczyni, Stowarzyszenie Byłych Studentów (Exalievi), Ruch Młodych; utworzyli w sanktuarium maryjnym w Salmacie (zainaugurowanym 2 sierpnia 1969r.) Centrum Duchowości, głosili Misje ludowe i organizowali peregrynacje figury Matki Bożej z La Salette, liczne pielgrzymki na La Salette.

Prowincja dzisiaj.
Do prowincji włoskiej została dołączona saletyńska wspólnota w Hiszpanii w Siador w 1984 roku, a 1 września 2010 r. została otwarta w Iserni, na południu Włoch, wspólnota powołaniowa z zadaniem pracy dla powołań w diecezji i dla prowincji. Prowincja obecnie liczy osiem domów zakonnych i 28 zakonników.
Sergio Leone.

 

Historia Zgromadzenia aż do roku 1880 łączy się ściśle z historią Misjonarzy Saletynów we Francji. W tym czasie wszystkie wspólnoty zakonne mieściły się w diecezji Grenoble: w sanktuariach w La Salette i we Vienne, w Corps i w Grenoble. Powstanie szkoły apostolskiej w 1876 roku przygotowało Zgromadzenie do jego rozszerzenia poza granice Francji. W roku 1880 grupa misjonarzy wyjechała do Norwegii: z jedenastu aż siedmiu z nich było klerykami. W następnym roku dzięki utworzeniu klerykatu w Le Valais stało się możliwe rozszerzenie w kierunku Szwajcarii. Wkrótce klerycy szwajcarscy dołączyli do kleryków francuskich. W ostatnich latach XIX wieku saletyni francuscy wyjechali do Północnej Ameryki i na Madakaskar. Następnie inni wyjechali do Południowej Afryki i do Polski.

Tymczasem Zgromadzenie zakorzeniło się w różnych rejonach Francji:
w Noirétable (centrum) przyjęliśmy do obsługi stare sanktuarium Matki Bożej z Hermitage (1889 r.), w Mont Saint Clair w Sète (nad Morzem Śródziemnym) gdzie istniało już sanktuarium Matki Bożej z La Salette (1898 r.), w Villeurbanne niedaleko Lyon założyliśmy sierociniec (1899 r.). Sytuacja uległa zmianie gdy w 1901 r. rząd francuski przyjął prawo zabraniające zgromadzeniom zakonnym funkcjonowania bez specjalnego zezwolenia, które i tak było rzadko wydawane. Zmuszeni byliśmy opuścić dom macierzysty – Sanktuarium w La Salette. Domy w Grenoble (przy ulicy Chanrion) i w Corps (Saint Joseph) zostały skonfiskowane wraz z domem w Châtillon-sur-Chalaronne niedaleko Ars, parafii świętego proboszcza. Sytuacja była tak absurdalna, że skazano na karę więzienia ks. Angeliera i ks. Gacheta za to, że nadal mieszkali w sanktuarium Matki Bożej z Hermitage. Jakiekolwiek działania saletynów we Francji musiały być podejmowane tak, aby ukryć ich tożsamość jako członków Zgromadzenia. Domy formacyjne zostały skazane na opuszczenie. W 1901 r. został założony dom formacyjny w Tournai w Belgii. Przeniesiono tam najpierw szkołę apostolską, a następnie scholastykat.

Pierwsza Wojna Światowa (1914-1918) spowodowała pośrednio zmianę stosunków na linii państwo – Kościół. Zakonnicy mogli wrócić do Francji. W 1914 r. saletyni rozpoczęli pracę duszpasterską wśród młodzieży w ubogich dzielnicach Paryża. Następnie wrócili do Grenoble, Corps i do sanktuarium Matki Bożej z Hermitage. W końcu w 1943 r. wrócili do domu macierzystego w sanktuarium w La Salette. Głosili misje parafialne i brali w obsługę parafie. Szkoły apostolskie znów zostały otworzone we Francji. Ostatnia założona w 1950 r. w Voiteur we wschodniej części Francji, niedaleko Szwajcarii, istnieje nadal od ponad trzydziestu lat. Scholastykat został utworzony w Alaï-Francheville niedaleko Lyonu, w domu który podczas wojny służył jako siedziba Zarządu Generalnego Zgromadzenia.

Jeżeli ta prezentacja historii prowincji francuskiej ma być obiektywna, powinniśmy dodać również kilka bolesnych faktów. Pod koniec 1968 r. prowincja liczyła 165 członków, wśród nich 102 księży (nie licząc pracujących na Madagaskarze). Wszyscy oni wstąpili do Zgromadzenia we Francji. Najnowsze statystyki (z końca 2010 r.) w chwili obecnej jest tylko 39 członków, którzy wstąpili do Zgromadzenia we Francji. Ostatnie święcenia kapłańskie zakonnika pochodzącego z Francji były w 1978 r. Niektóre domy musiały zostać zamknięte z powodu braku ludzi do pracy. Na szczęście przybyło wsparcie: dwunastu księży i jeden diakon pochodzący z innych prowincji: Polski jako pierwszej, następnie Afryki Południowej, Madagaskaru, Afryki i Azji. Dzięki ich pomocy w 2007 r. otwarto dom zakonny w archidiecezji Besançon gdzie przyjęliśmy w obsługę sanktuarium Matki Bożej z Oak.

Nazwa pełna: Soeurs de Notre-Dame de la Salette
Skrót: S.N.D.S.
Data fundacji: 6 grudnia 1965 r.
Duchowość: MARYJNA
Pierwszeństwo zaangażowania: na prośbę diecezji
Liczba wspólnot we Francji: 20
Liczba sióstr: 265
Misja: Zgromadzenie Apostolskie

Adres Zarządu Generalnego:
Sœurs de Notre Dame de la Salette
Maison Notre Dame Le Bourg
15600 Quézac
France
Tel. +33 04 71 62 28 15

Adres w Polsce:
Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette
ul. Dąbrowskiego 71
35-036 Rzeszów
tel. +48 17 854 06 00 wew. 70 lub +48 797 907 215
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
www.saletynki.saletynki.pl

HISTORIA

Narodziny naszego Zgromadzenia

         Maryja objawiła się dwojgu dzieciom Maksyminowi i Melanii, 19 września 1846 roku w górach Alpach w La Salette. Kilka lat później, w roku 1861, panna Deluy Fabry, udała się z pielgrzymką do La Salette. Pod natchnieniem objawienia opuszczała La Salette z postanowieniem założenia Zgromadzenia zakonnego. Zwierzyła się z tego zamiaru biskupowi J.M.A. Ginoulhiac z Grenoble. Ostatecznie 17 września 1871 roku, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette zostało powołane do istnienia. Na początku  będzie bardziej znane pod tytułem Sióstr Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette.  2 lutego 1930 roku w diecezji Soissons, z inicjatywy ojca Celestyna Crozet, superiora generalnego Misjonarzy z La Salette narodziło się drugie Zgromadzenie Sióstr pod nazwą Misjonarek Matki Bożej z La Salette.
Duchowość i konstytucje obu tych Zgromadzeń (Wynagrodzicielek i Misjonarek), opierały się na Orędziu Matki Bożej z La Salette.
         Z czasem zaczęło się rozwijać pragnienie połączenia w jedną „rodzinę” saletyńską. Począwszy od roku 1955 zaczęła się dyskusja i wymiana zdań. Wstępem były rozmowy prowadzone  już w 1944 roku, lecz wtedy było jeszcze za wcześnie. Tymczasem od roku 1955 utrzymywanie wzajemnej łączności staje się regularne i  konkretyzuje się projekt scalenia. W roku 1959, zarządy generalne obu Zgromadzeń spotkały się, aby dokonać refleksji nad zjednoczeniem. Misjonarki Matki Bożej z La Salette odegrały w tym procesie główną rolę. Utworzono grupę do pracy, na którą składały się po dwie siostry z każdego Zgromadzenia dla przygotowania tymczasowych statutów. W roku 1961 wysłano do Rzymu dokumenty z prośbą o połączenie. 20 stycznia 1962 roku Kongregacja ds. Instytutów Życia Zakonnego pozwoliła obu Zgromadzeniom na połączenie w jedno Zgromadzenie pod nazwą: „Siostry Matki Bożej z La Salette”. W lutym 1962 roku, obydwa Zgromadzenia zebrały się na kapitule. Kapituła ta miała za cel wybrać tymczasową Radę Generalną Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej z La Salette.
         25 marca 1962 roku, połączenie obu Zgromadzeń zostało oficjalnie zrealizowane. Każdy dom zakonny otrzymał od biskupa J.-B. Fougerat okólnik potwierdzający siostry wybrane do tymczasowego zarządu. Połączenie nastąpiło w rzeczywistości 6 grudnia 1965 roku, po wydaniu nowego dekretu przez Stolicę Świętą.  Pierwsza kapituła połączonego Zgromadzenia miała miejsce w 1968 roku. Cztery kapituły nadzwyczajne w latach 1968-1969 i 1980-1981 pozwoliły wypracować Konstytucje. 17 maja 1986 roku Konstytucje zostały zaaprobowane przez biskupa Grenoble Gabriela Matagrin. W roku 1997 w Angoli została zatwierdzona przez biskupa z Benguela wspólnota Sióstr Posłanniczek z La Salette. W roku 2004 połączyły się one z Siostrami Matki Bożej z La Salette.
W kwietniu 2013 roku zostało sfinalizowane połączenie ze Zgromadzeniem Sióstr  Jezusa Odkupiciela i Maryi Pośredniczki.

Według naszych Konstytucji:  Siostry Matki Bożej z La Salette cechuje:
Życie konsekrowane - “Duch Pojednania, podobnie jak w gestach i słowach Maryi z Jej objawienia, wyraża się w życiu sióstr w modlitwie, poświęceniu i apostolstwie.
Życie modlitwą,
Życie braterską wspólnotą
Życie służbą
Życie w wymiarze międzynarodowym „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21). „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1, 38).
„Łaska La Salette sprawia, że siostry mają być uważne na wezwanie Chrystusa, który przyszedł głosić Dobrą Nowinę ubogim. Mają przyjmować wezwanie do nawrócenia, skierowane przez Maryję do swego ludu: „Jeżeli się nawrócą” i odpowiadać na Jej prośbę: „Idźmy moje dzieci. Ogłoście to wiernie całemu mojemu ludowi”. (Konstytucje nr 36).
„Rozważanie gestów i słów Maryi z Jej objawienia, pozwoli siostrom wybrać rodzaj posług apostolskich i bardziej rozumieć, w jakim duchu mają je wypełniać”. (Konstytucje nr 38).

„W duchu Pojednania, który jest łaską z La Salette, siostry oddają się wszelkim formom apostolatu mogącym pobudzać rozwój osoby ludzkiej w poszanowaniu jej godności i wolności. W środowiskach, do których są posłane, mają się starać budować pokój w łączności ze sprawiedliwością i miłością”. (Konstytucje nr 40).

“Duch Pojednania, tak jak go siostry postrzegają w gestach i słowach Maryi z Jej objawienia, wyraża się w życiu modlitwą, ofiarą i apostolstwem. Ich modlitwa łączy się z modlitwą Maryi, która w niebie wierna Swemu wstawiennictwu nie przestaje wypraszać dla swojego ludu” łask zbawienia. Ich poświęcenie realizuje się w ofiarowaniu siebie Bogu wciąż odnawianym przez przyjmowanie woli Ojca, które pozwala im łączyć się z Maryją, z odkupieniem Chrystusa i Jego ofiarą na krzyżu.
Ta miłość odciska swoje piętno na ich apostolacie, co sprawia, że Maryja jest uważna na potrzeby swoich dzieci. Miłość ta ma napełniać ich serca aktywną troską o biednych, poszkodowanych, wszystkich tych, którzy są w potrzebie. W całym swym życiu siostry starają się być świadkami Chrystusowego ezwania  do nawrócenia”. (Konstytucje nr 7).
         Życie wspólnotowe zakorzenione w modlitwie, w duchu pojednania, w apostolstwie – oto cechy charakterystyczne Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej z La Salette.

Obecność w świecie:

Obecnie, Zgromadzenie liczy 265 Sióstr które, pracują w 11 krajach: Francji, Brazylii, Madagaskarze, Filipinach, USA, Polsce, Angoli, Myanmar, Włoszech, Kanadzie i Algierii. Siostry odpowiadają na wezwanie Chrystusa życiem wspólnotowym, modlitwą, darem ze swojego życia, aktywnym uczestnictwem wobec tych, którzy są w potrzebie. W całym swym życiu, starają się być świadkami wezwania Chrystusa do pojednania i nawrócenia.

Szkic historyczny

„A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi”. Kiedy Matka Boża wypowiedziała te słowa do pastuszków na górze La Salette, wiedziała, że te proste dzieci mogą jedynie rozpocząć dzieło opowiadania światu Jej historii. Choć nikt wówczas nie zdawał sobie z tego sprawy, w całej swojej mądrości Maryja patrzyła daleko poza góry i morza, widząc zastępy poświęconych sług – Misjonarzy Matki Bożej z La Salette – którzy zaniosą Jej ponadczasowe przesłanie do wszystkich ludów na całej ziemi.

Od objawienia w La Salette w 1846 r. nie minęło wiele czasu, a już pod koniec XIX w. Francja została ogarnięta przez antyreligijną rewolucję, która uderzyła we wszystkie zakony bez wyjątku. Nasze stosunkowo młode zgromadzenie nie miało zbyt wielu członków, domów ani sił, by sprzeciwić się prześladowaniu ze strony rządowego ustawodawstwa i podążającej za nim przemocy. Wobec tego saletyni przenieśli się do zaprzyjaźnionej Belgii, Szwajcarii i Włoch. Opuścili ojczyznę nie dlatego, by uciec, ale by zachować siły, by przyjść jej z pomocą, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Ten czas rzeczywiście nadszedł, lecz w międzyczasie oczy zgromadzenia skierowały się na dalsze kraje, do których misjonarze mogli zanieść orędzie z La Salette. W ten sposób wspólnota saletyńska otrzymała nowy impuls do rozwoju.

USA
W 1892, dwaj księża Pajot i Vignon wyruszyli w podróż do Ameryki Pn. Po dwutygodniowym rejsie wylądowali w Montrealu w Kanadzie, gdzie zostali ciepło przyjęci przez tamtejszego ordynariusza. Niestety wcześniej znalazło tutaj miejsce tak wiele zgromadzeń zakonnych, że arcybiskup odmówił saletynom przyjęcia na stałe.
Z charakterystycznym saletyńskim optymizmem i wiarą, księża, choć znali jedynie kilka angielskich słów, wyruszyli do Stanów Zjednoczonych. W USA spotkali się z biskupami Nowego Jorku, Brooklynu, Albany, Syrakuz, Ogdensburga i Newark w stanie New Jersey. Chociaż za każdym razem byli ciepło przyjmowani, to jednocześnie każdy z biskupów miał jakieś powody, dla których przyjęcie zgromadzenia w jego diecezji było niemożliwe. Wówczas, niewątpliwie za przyczyną Maryi, Pajot i Vignon zatrzymali się w Hartford, w stanie Connecticut, gdzie w katedrze spotkali o. Williama Harty’ego, członka rady biskupiej (Bishop’s Council). O. Harty, który miał ogromne nabożeństwo do Matki Bożej obiecał Jej, że zrobi wszystko, by ustanowić poświęcone Jej zgromadzenie zakonne. Przybycie saletynów odczytał on jako opatrznościową realizację swojej obietnicy.
Niedługo potem zgromadzenie zostało przyjęte do diecezji Hartford, która stała się jego pierwszym domem w Stanach Zjednoczonych. Nowo zaszczepione dzieło szybko się rozrosło: saletyni nie tylko obsadzili parafię w Hartford i rozpoczęli głoszenie rekolekcji i misji, lecz także propagowali wszędzie orędzie z La Salette, opowiadając o dzieciach, które poprzez poświęcenie się „Pięknej Pani” przezwyciężyły zwątpienie i cynizm wielu ludzi.

Filipiny
Prowincja pw. Niepokalanego Serca Maryi (obejmująca stany Massachusetts i New Hampshire) niedługo po założeniu w 1945 r., rozpoczęła rozeznawanie wspólnotowe odnośnie do nowych dzieł i działalności misyjnej. Stopniowo rozważania te ogniskowały się wokół dwóch kierunków możliwego rozwoju: pomocy na Madagaskarze lub zaszczepienia obecności saletyńskiej w innym kraju.
Ostatecznie prowincja postanowiła odpowiedzieć na usilne prośby o pomoc personalną kierowane przez pochodzącego z Belgii biskupa diecezji Tuguegarao (Prowincja Bagayan na Filipinach) Constance’a Jurgensa CICM. Szczególnie duże potrzeby istniały w prowincji Isabela, gdzie wiele parafii i wspólnot pozostawało bez opieki księży. Bp Jurgens znał już wcześniej saletynów, gdyż starsi członkowie zgromadzenia odbywali swoje studia w Belgii. Skierował więc zaproszenie do posługi w jego diecezji na ręce ks. Elmerica Dubois MS, przełożonego prowincji pw. Niepokalanego Serca Maryi. Po wizycie filipińskiego ordynariusza ks. Dubois podjął decyzję, by rozpocząć posługę w prowincji Isabela w magistratach od Jones przez San Mateo do Gamu. W 1948 r. generał saletynów, ks. Joseph Imhof MS, udzielił prowincji pw. Niepokalanego Serca Maryi pozwolenia na rozpoczęcie dzieła misyjnego na Filipinach.
5 listopada 1948, czterej saletyni (ks. Conrad Blanchet, ks. Raymond Leduc, ks. Paul Douillard i br. Donat Levasseur) opuścili Nowy Jork i wyruszyli statkiem w sześciotygodniowy rejs przez Kanał Panamski ku Filipinom. 12 grudnia dotarli do Manili, a ostatecznie 22 grudnia 1948 r. wylądowali w Santiago w prowincji Isabela.

 

Właśnie otrzymaliśmy dostęp do filmu z uroczystości połączenia Prowincji Szwajcarskiej i Prowincji Polskiej, która odbyła się 2 lutego 2013 roku w Szwajcarii. Produkcja tego filmu w początkującej Wytwórni Filmów Dokumentalnych przy Centrum Informacyjnym Misjonarzy Saletynów (CIMS), trochę się przedłużyła, ale i tak nie przekroczyła jednego roku. Mamy nadzieję, że kolejne filmy zostaną przygotowane znacznie szybciej, co nie znaczy, że gorzej. Można pogratulować producentom tego krótkiego filmu za wysoką jakość zarówno obrazu jak i montażu. Opłacało się czekać, ponieważ efekt jest bardzo obiecujący. Zapraszamy do oglądania: